evrópu, kjörveldi hægristefnunnar; og það býst lil þess að geta sett flestum öðrum þá kosli, sem það sjálft kýs. Rómarsamningurinn er das kapitalistische Manifest — stefnuskrá stóráuðvaldsins á tuttugustu öld. Samkeppn- in á að verða grundvöllur ríkisins, auðurinn hreyfiafl þess, með frjálst svigrúm um allar jarðir; arðsvon hinna auðugu ákveður fjárfestinguna, en nauðsyn hinna fátæku silur á hakanum eftir ]jví sem verkast vill. Bandaríki Vesturevrópu eiga ekki að verða samfélag, sem mótast aí' mannúð, samhjálp, samvinnu; forusta þess hefur auð- inn að tæki og valdið að markmiði — föðurland hennar heitir hlutahréf, þjóðsöngur liennar er væl verksmiðju- flautunnar. Öfl hins óhefta kapítalisma liafa lengi verið á undanhaldi vílt um lönd; vér vissum jafnvel ekki het- ur en hann væri gjaldþrota fyrirkomulag. En hann er að- eins gjaldþrota í augum þeirra, sem setja manninn ofar peningnum. Bandariki Vesturevrópu eru hugsuð sem nýjar vígstöðvar auðhyggjunnar — vígi gegn þeirri þró- un, sem stefnt hefur að auknu jafnrétti þegnanna, meira rétllæti með borgurunum, hærri miskunn með mönnum. Vér eigum ekki heima á þeim vígstöðvum —■ þótt ckki kæmi annað til. Eitt af því, sem vér íslendingar eigum að verja, er sú félagslega menning, sem vér liöfum smám saman eflt í landi voru — í trássi við framherja auð- magnsins: samhjálp þegnanna, liðsinnið við hina sjúku og öldruðu og vánmáttugu, hróðurhöndin i samfélaginu. Kotfylkið Island mundi ekki efla félagsmenningu Italíu í Bandaríkjum Vesturevrópu; það er félagsmenning vor, sem hiði linekki. Það er einföld athöfn að skrifa nafn sitt á blað. En sá, sem undirritaði Rómarsamninginn fyrir Islands hönd — hann væri að opna hús vort fyrir skara ókunnra gesta, sem legðu undir sig herbergi þess hvert af öðru — þvi að þeir mundu þiggja hoðið. Ilann hyði þeirn að ganga í auðlindir vorar og nytja þær, unz eyddar væru. Hann opnaði milljónaþjóðunum allar gáttir þessa fámenna en ríka lands, þar sem vér yrðum orðnir hornreka eftir nokkra áratugi — tunga vor týnd af lifandi vörum eftir hundrað ár og spennan í sál vorri fallin löngu fyrr. Hann segði: vér tökum þátt í vestrænni samvinnu — og ])ess vegna gerum vér land vort að fylki í Bandarikjum Vesturevrópu, hendur vorar að verkfærum útlendra hurgeisa, AI])ingi vort að fylkisstjórn sem réði fram úr Kapítal- istaávarpið Bróðurhönd- in í sam- félaginu Gangið í auðlindirnar! 19

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28