37 ”Syns en flaggtt på apcts och den visar 5t Nord ”Ocli i norr fir den iilskade jord.” Js, har i våra dalar år don fosterjord, hvilken de så varmt hal'va ålskat, dessa skalder, hvilkas sånger skola blifva ålskade, så lange svensk tunga talar och svenskt hjerta klappar. Men poetisk skonhet och historisk sanning åro två skårskilda ting. Poetisk skon var den bild, som dfl framsvåfvade om ”Svea» fore!iin dar octi fadrens stora nonnen.” Men historisk sann var den icke. Den var ett forsok k att med poesiens blommor, snillets lager och patriotis- mens eklofskransar utstyra och prvda den gråa heden- domens tallbevåxta klippor. Det lyekades till en tid, ty hvad Jyckas ej for det ofverlågsna snillet? Det Uppstod en slags afgudadyrkan for hedniska forntiden. Den blef nara nog ett ideal af tro, åra och af hvarje rnanlig sam- hållsdygd. Alla dess skuggor sjonko sjelfva i skuggan; de fortegos eller gdmdes. Alla dess Ijuspunkter deremot blefvo af snillets prisma uppfattade, forstorade, brutna i de herrligaste fårgor. Det år naturligt att, vid en så- dan behandling, en sådan forskoning af det hedniska tide- hvarfvet, skulle det katolska vid dess sida nedsjunka i allt djupare tnorker. Ju mer hednatiden upphojdes ge- nom poesiens fårgglans, desto skarpare, desto ofdrdel- aktigare blef afbrottet till den jemforelsevis stjufmoder- ligt behandlade katolska perioden. De gothiska vånnerna arbetade således til) samma mål som den fransyskt- historiska skola, hvilken de i ofrigt bekåmpade. Det skédde visserligen medvetslost, men det skedde dock, och har ånda till vår tid mycket bidragit till den ofor- delaktiga dager, som hvilar bfver katolska tidehvarfvet; bidragit till den ofortjenta glans, som ånnu i mångas bgon hvilar bfver den gamla hednaåldern. Vi tala med Hit om denna ofortjenta glans. Sån- garen behandlar sitt åmrie, huru han vill: men håfda- tecknaren och vettenskapsmannen måste forst och fråmst sbka sanningen; och når man i afseende på vår hedniska fornålder soker denna sanning; htirudan år den verklig- bet, som framstår for blickarna? En folkstam, som Jefde i det råaste afguderi och åt sina oformliga trå- el- ler stenbciåten nflYade menniskoblod, i nodens stund till

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82