59 våra snilirika landsmån med sina sånger fdiskona Sveriges hednaålder. Den fid torde komma, då andra skalder upptaga och i lika ododliga sånger forherrliga det myckna stora och vordnadsvårda, som ånnu ligger gdmdt eller obearbetadt i Sveriges historia under katolska tiden. Ans- garius och S:t Brita hafva ju redan funnit sina sångare. Om runslenarnes alder af N. R. Brocman. (Med Frihetstiden, hvilken epok forst uti fjerde delen utuf Sveriges skona litteratur af Wieselgren vunnit fullslåndig råttvisa, uppgick ofver Sverige ett nytt tidehvarf af vcten- skapligt ljuR, som afverglåiiscr alla både foregående och cfterfoljande, om man jeniforer tidernas forhållanden och fåderneslandet med fremmande lårider. I flera afseenden kan till och med en återgång sedan dess sågas ha intråfFat, som i ett och annat fali ånnu icke blifvit tillbal.avisad. Bland andra utinå’rkta vetenskapernas befordrare intager Brocman, Langebeks fortrogne, ett bdgt rum. År 4 702 utgaf han Ingvar Vidtfarnes *) saga med foretal ocli bihang af fort- farande historiskt varde. For att fåsla yngre forskares uppmårksamhet på detta gamla, riunieru foga studerade, ar- bete, som tillika år sållsynt att påtråfta, meddelas derur några utdrag. En mångd runstenar, som Goranson och an- dra svårmare tilldomt en vida nier ån tusenårig alder, bc- visas hår til Ih o ra krislna tiden. Brocman anser ingen enda runsten kunua hånforas till hcdenåldern. I>e få andra run- stenar, som sedan Geijer och några nyare ansett vara lied- liiska, hålla heller icke stand, såsom synes af Fornnordiska Bibliothekets andra båfte, sid. 42. Om den åfven i sednare tider mycket omskrifna runristningen ofver Gorm och Tyra Danabot, infdra vi bar Brocmans omdiiine åfvcnsom flera hans anmårknihgar. Till hvad vi forut erinrat om runornn, inå bifogas, att åfven den lårde i si ;in da ren Arnas Magnæns **) ansåg latinska bokståfvcr i norden vara aldre ån runorna, som efter de fiirra sedan blifvit forniade.) *) Lefde omkr. 1040. Sagans fdi fatttare anses vara munken Oddr, som lefde omkr. år 4200. **) Otto Sperling ansåg runorna med kristendomen inkomna i Norden. Salmasius, de lingu. Ueli. II. 582, hårleder ru- nornas ursprung från de i GoustantinopeK efter romersk« vål~ dets ditflvttning, bnikliga bokståfver.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82