60 biskops, formodligen ej blott mundtliga, meddelanden binda honom nu också vid tid och ordning och måtta. Men hvad skulle vi gora med mer an den forstå halften af hans 16 bocker, eller råttare, hvad kan en samvetsgrann håfdatecknare af dem upptaga i landets åldsta historia? Det allmanna svaret på denna allmånna fråga ar: iclee ett ord. Saxo lemnar oss hår mycken skdn poesi, och i den tillika fbrtråffliga bidrag till folkets karakteristik och till en åskådlig forklaring ofver tillståndet och sederna i gamla dagar, men på intet sått någon historia. Han har ingen tidråkning, inga stamtaflor; han ofverskrider i dessa be- råttelser naturens och mojlighetens grånser; han kommer i motsågelse med de båsta historiska kållor der, hvarest vi kunna rådfråga dem, och slutligen år det alldeles icke en gång rent urgamla sanger, hvilka de efterlefvandes vordnad skulle ha återgifvit oforåndrade, som han bjuder oss, utan det år, såsom bevisligt och bevist år, ofta dels efter hånd foråndrade, dels ganska nya visor och diktér, hvarefter han skrifver historia. En sådan foråndring af de gamla sångerna visar sig genom inblandning af sednare facta, såsom t. ex. når islåndarne omtalas vid en tid, då Island ånnu alldeles icke var upptåckt, likasom då Saxo bfverhufvud felaktigt anser Island for en o med urgam- mal befolkning*), formodligen derfdre att der af gammalt mest sjungits. Men den långa beråttelsen om Fred-Frode år, såsom tydligen synes, fdrst uppfunnen i Valdemar l:s tid och låmpad efter denne furstes tidsålder; den år sanno- likt ett verk af islåndaren Arnold, som lefde vid denna konungs hof. Då nu islåndarne visste och upptecknade så mycket, att Saxo sjelf prisar dem derfor, ar det då ej rått och godt att gå ofver till dem, sedan Saxo ej kan skaffa råd till efterråttelser em den åldsta tiden, och hellre af dem taga begynnelsen till den danska historien? Detta forsdk har verkligen blifvit gjordt. Ty sedan man i århundraden hade dyrkat Saxo såsom en symbolisk bok och ofverallt hyllat hans fornhistoria, om ock blott i utdrag; sedan man i foljande tider hade nogare gran- skat honom, i cnskildheter dragit hans uppgifter i tvif- vel, men dock slutligen erkånt honom: så framstod mot slutét af 17:de seklet den lårde islåndaren Thormod :ii) Obsolelæ admodum babitationu tellus, p. 5 Steplian.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82