19 gångna dop och ett forsok att genom fadrens gudaminnen locka honom åter. De tre månnen begifva sig sedan till folksamlingen. Har var Lagman Edmund från Skara — misstånkande skrymteri vid konungens dop eller hans oforsonlighet mot Edmunds van, Olof Haraldsson i Norge, eller ledd af begåret att for alltid rycka ratten till konungaval ur de hedniska Svearnes hånder — sårdeles verksam, och utropade, att den som båst synes till konung fallen må våljas, ehvad han år af hofdingaått eller ej. Men Frey- vid genmålde: Ej viljom vi Upsvear, att konungadomet skall gå ur de l'orna konungarnes gamla att m. m., hvari menigheten med stort bifall inståmde. Då framleddes ko- nungasonen Jakob och vardt honom gifvet kunganamn. Vid namnet Jakob studsade de hedniska Svearne och kandes ej vid detta namn, utan kallade honom Anund. Så fortåljer Sturleson. Men våra aldre inhemska beråt- telser meddela den langt sannolikare uppgiften att prinsen från fodseln hetat Anund. Ty huru skulle Svearnes for- våning ofver namnet Jakob kunna forklaras, om han ej helt nyss fdrut, dem ovetande, i dopet erhållit ett sådant. Någon annan grund till deras obekantskap men thronfoljarens namn kan val ej rimligen antagas. Om prinsen från sin spåda ålder hetat Jakob, hade detta namn ej kunnat hos folket våcka en sådan forun- dran. Detta tyckes Sturleson hafva forbisett, eliuru vi just genom hans beråttelse kunna med sannolikhet sluta till ett sådant forhållande. Enligt denna åsigt skulle åfvenledes både Sturlesons och Adami framstållning af Olof Skotkonung kunna qvar- stå och forbindas. Enligt Sturleson lefde Olof Skotko- nung i osåinja med Olof i Norge, hvilken ett starkt Vest- gotaparti gynnade, hotande att forjaga Olof Skotkonung och hans att från Svenska thronen. For att forekomma detta, formådde Upsvearne Olof Skotkonung att vika for sin son Anund och lemna denne, om ej hela tronen, åtminstone plats på densamma. Enligt Adamus ar Olof ifrig kristen och såsom sådan illa ansedd i Upsala. So- nen Anund år fogligare, och biir af denna anledning fore- dragen framfor fadren, som drager sig undan och vistas i Ve'stergotland. Man ser, att sålunda kunna begge upp- gifterna fdrenas och gifva Ijus åt hvarandra, då hvar- dera framhåller en sida af saken.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82
(83) Blaðsíða 83
(84) Blaðsíða 84
(85) Blaðsíða 85
(86) Blaðsíða 86
(87) Blaðsíða 87
(88) Blaðsíða 88
(89) Blaðsíða 89
(90) Blaðsíða 90
(91) Blaðsíða 91
(92) Blaðsíða 92
(93) Blaðsíða 93
(94) Blaðsíða 94
(95) Blaðsíða 95
(96) Blaðsíða 96
(97) Blaðsíða 97
(98) Blaðsíða 98
(99) Blaðsíða 99
(100) Blaðsíða 100