7;> ligt tillvåxt, eller att den, såsom sent ankommande, måste taga vågen mot Ostersjon. — Huru liårmed an forhåller sig, så inser likvål hvar och en, att Tyskarnes tro på en gemensam från jorden ursprungen grundlåg- gare till deras stam icke strider emot den uppstållda me- ningen, utan att båda fastnier sammanståmma. Efter denna visserligen långt bort ledande betraktelse, men som sjelfmant erbjdd sig såsnart vi måste från vår lialfo aflågsna en betydelsefull benåmning, återvånda vi nu till vårt åmne, och soka ånyo med tillhjelp af de ifrågavarande dikterna, fornariiligast af Scopesvidsidh, att fortydliga och bestyrka den redan vunna bilden. Uti denna sång uppråknas en lång rad mytiska hjel- tar och folk. Naturligtvis forokas sådana uppråkningar med ståndigt nya interpolationer. Serskilda namn har man igenkånt, och når Ettmiiller i texten behåller åfven Judar, Idumæer, Saracener, Chineser o. s. v. midt bland tyska folk, så sker det val blott derfore, att Leo fore honom hade insett, att ingen folksångare kunde uppråkna dessa. Det forstås, att man nu såsom råtta erkånt iriån- ga der nnmnda folk. Men hvad man kan forebrå alla som hittilis befattat sig med uttydningen, år att de icke med nog allvar tånkt på att uppsdka en viss ordning och en viss regel i uppråkningen. Det borde hvar och en veta, som sysselsatt sig med det tyska epos, att i det lefver en vidstråckt tillåmplig lag for symmetrien. Antingen måste uppråkningen, tillkommit efter orternas lage, eller måste personerne och folken varit i sagan for- bundna med hvarandra. Båda dessa fordringar tillfreds- stållas. Men ville vi nu blott utvalja det som serskildt passar for vårt nåfmaste åndamål, så skulle vi finna for litet stod for våra ofvan gjorda påståenden; blott deras sammanhang med det hela kan gifva dem full fasthet. Sången tillhor mojligtvis ett stdrre helt; icke precist ett stdrre skaldestycke, såsom Thorpe formodar, utan någon situatiou ur en åliorarne vålbekant saga. Men vi vilja betrakta den något nårmare. En sångare fortåljer om en lång resa; scenen for hans beråttelse kunde vara vid nedra Rhen, ty der slutar han alltid sin uppråkning af folken. I alla fali talar han icke bland sina landsmån. Han var en Myrging, en llolsteinare, och stod i nårmare forhållande till de historiske personerne under forstå halt-

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82
(83) Blaðsíða 83
(84) Blaðsíða 84
(85) Blaðsíða 85
(86) Blaðsíða 86
(87) Blaðsíða 87
(88) Blaðsíða 88
(89) Blaðsíða 89
(90) Blaðsíða 90
(91) Blaðsíða 91
(92) Blaðsíða 92
(93) Blaðsíða 93
(94) Blaðsíða 94
(95) Blaðsíða 95
(96) Blaðsíða 96
(97) Blaðsíða 97
(98) Blaðsíða 98
(99) Blaðsíða 99
(100) Blaðsíða 100