16 nágra fr&n liedniska tiden, hvilkas álder kunna bestám- mas, sá ár vál ingen af dem áidre án den öfver Harald Hildetand, fran 8 seklet, hvars skrift ár nástan utnött, "Runalfabetetet ár mindre talrikt án det gothiska; det skali derföre vara det áldsta”: denna invándning hár jag hört, men tror den ej behöfva vidlyftigt svar. Det ár naturligt, att man af det alfabet, man antager, ute- lemnar de bokstáfver, man icke finner nödvándiga; och dá grekerna först fingo de feniciska bokstáfverna, som dá förmodligen redan voro 22 till antalet, antogo de blott 16 af dem (Plinius VII. S6). ”Dock skulle man ej ván- ta, att nordboerne skulle lata sig nöja med en figur t. ex. för D och T, för G och K, för P och B, ifall detfunnits serskilda figurer för dern i det alfabet, de antogo.” Det skulle de förmodiigen icke heller ha gjort, om de ej med sitt ofullkomliga skrifsátt hade varit nástan tvungna dertill. De kunde blott bruka mycket enkla tecken och derför ocksa blott fS. Det var dem mahanda svirt med deras första skrifsatt att tillrackligt skilja K fran B och R*), E frSn o. s. v., och de valde derför den ut- vagen att bruka ett och samma tecken för bokstáfver, som hade liknande Ijud. Dessutom: hvem vet; om det icke ar rigtigt, hvad nSgon, jag tror lhre, antager, att ru- norna först blifvit brukade i Tyskland, i en af de nej- der, der man gör liten eller ingen skilnad i uttalet mellan B och P, D och T, G och Ií. Utom de gothiska bokstáfverna likna áfven de i Worms Lit. Run. s. k. Normanniska runorna de skan- dinaviska. Afven i Hickesii Thesaurus anföras flera alfa- beter deraf, under skilda namn och med nágra förandrin- gar. Y'ál ISg runalfabetet till grund för dessa, hvartill man fogat nagra andra figurer af egen uppfinning. Afven nSgra andra alfabeter förete vid en flygtig blick mycken likhet med runalfabetet. SSdana áro de etruriska och celtiberiska**). Men vid nármare betrak- tande finnes, dels att likheten ár ovásendtlig, helst de figurer, som likna hvarandra, ha olika betydelse, dels *) I Worms Lit. Run. c. 26 söges, att B i aldsta tidcrne sag sá ut: Ii. **) Jfr ”Sydskandinaviéns Förstfödsloratt” af Wieselgren, sid. 481. ^Utg:s anm,).

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald