25 desamma, som hertig Roberts af Normandie. Folket omtalar, sager Snorre, att konungen lat sko sin hast med guld, innan han red in i staden: det var sá tillstaldt att den ena hastskon mSste under vagen lossna, och in- gen af hans folk skulle ge akt derpS. Detsamma berat- tar med nastan lika ord en gammal fransysk krönikeskrif- vare om hertig Robert*): ”et a I’entrée de la ville, ou I’empereur estoit, il fist ferrer une mulle, que on lui menoit apres lui de quatres fers de fin or, et deffendi a tout ses gens que si la mulle se defferoit (deferroit) que nul ne redrecast le fer.” Afven historien orn valnotter- na, af hvilka, enligt Snorre, Sigurd betjente sig att elda med, emedan kejsaren förbjudit att saija ved St honom, förekommer i denna gamla fransyska krönika. Ville man pá detta satt kritiskt belysa hela Snorre — för den inre kritiken öfver densamme ar hittils ganska litet gjordt —, sá skulle man kunna uppvisa ganska manga exempel pá denna böjelse att tillegna norden fremmande historier, samt upptacka en mangd motsagelser och misstag, hvilka det ar möjligt att med bestamdhet berigtiga. En stor mangd sagor, som synas hafva en historisk tendens, och till och med aga en viss liird anstrykning, iiro ej annat iin nyare dikter; jag vill blott erinra om Kernbresagan, hvilken en svensk hade hopsatt, för att bevisa Cimbrernes uttagande frán hans fádernesland: Lan- gebek ságer derom i ett bref till Lagerbring följande, hvilket áfven i mánga andra fall finner sin tillámpning**): ”Jag vill áfven antaga att stycket ar skrifvet pá island- ska och kunde vara nágot' gammalt, men det kan likvál svárligen vara nágot annat', án en roman eller en kom- pilation ur ronrerska författare, af hvilka báda slag vi ánnu hafva ett ganska stort antal, och med hvilkas för- fattande islándarne fordom roade sig under sina lánga vintrar; vi uppskatta dem icke synnerligt, utom för det gamla sprákets skull. Islándarne áro ett alltför ungt folk, för att om tilldragelserna under sá gamla tider skrifva nágot tillförlitligt; att de skulle hafva följt nágon sam- tida historieskrifvare, har man svárt att tro.” — Spá- *) Reccuil des Iiistoriens des Gaulcs et de la Franee. T. X. 527. **) Langebckiana. Vcd R. Nycrup. Hjiibcnb. 1794. s. 528.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald