iinder uppsöka minhesmarken efter dem, efter trogen forskning ieke alis fann nSgra spSr af runor. I)e hru- kade nemligen i all slags skrift romerska bokstafver, ehuru el'ter tidens bruk vanstallda. De mynt med tecken liknande runor, som tillaggas Vestgotherne, lia med mera skal af andra blifvit tillegnade Hispanerne, annu under romerskt viilde. Hvad skola vi sSIedes första med Fortunati ”runa”? Sjelfva innehSllet af sSngen visar det: tydligen ej nSgon bokstaf, utan nSgot barbariskt okandt tecken. Poeten förebrSr nemligen mildt sin Flavius, att han pá tlera bref ej gifvit nSgot svar, och betager honom pS samma gang all ursakt, sS viil af brist pS det svSrt Stkomliga pappe- ret, som af ovilja att skrifva latin. Han sager sig skola anse kiirt, om vannen afven anvande bokbark. Och om nSgot sadant förekomme, som han tvekade att saga pS latin (ty sS tolkar jag orden: /in tua Romuleum fasti- dit liuíjua susurrum), sS kunde han viil bruka ebreiska bokstiifver, eller achæmeneiska och persiska, eller heldre argoliskt eller grekiskt sprSk. Straxt harefter tillagger han : Rarbara fraxineis pingatur runa tabellis: Quodque papyrus agit, viijjula plana valet. Allra minst kan sSledes detta förstSs om frankiska bokstafvcr, hvilka, sSsom kanda af de íleste, alls icke kunnat tjena tilll förhemligande. Men skalden rader viinnen endast begagna hemliga tecken eller barbariska och frem- mande; och pS sSdana eller hierog'yrer har redan c'etta stalle blifvit tolkadt al' Brovverus, Fortunati icke förkast- lige commentator*), ehuru han npprigtigt tillstStt, att han haft svSrt att falta. hvad i allínanhet tnenades med runa, och hvad det pá detta stiille betydde. Jag har dröjt lange vid dessa verser, emedan runornas namn der första gángen förekommer; och jag tror mig med dem hafva tillfredsstallande bevisat — hvad jag redan förut sagt. om ordets ursprungliga betydelse — nemligen att det frSn början icke tillampades pS bokstafver. Och det kan man finna af germanska folkens 'áídsta skrifter. r) I>e(ta Jiar Geijer förbisett, da han i Sv. P>. ílafder sid. 156, 1-49, sbrifver, att ”i beniarkelsen af h o 1: s t a f fmna vi ordet runa först i 6 árhundradet, <lá en bishop i Franbribe omtalar rnnor sásoni en barbarisk shritt pá Irádtallor eller

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald