þcir gjöra þann snauðan, sem tekur þá ( heimgjald. Ilreinskilin játning situr sakleysi næst. j>» að samvizkan soli stundum, meðan allt leikur í lyndi, þá er hún samt viss með að vakkna, þegar móti fcr að blása. Hugsýki er eytur mannlcgs lífs; hún er undirrót margra synda, og því fleiri eymda. Öfund og reiði stytta lífið, og liugsýki gjörir mann ganilan fyrir tímann. Ef þú uggar ekki um þig, þá eigðu það víst, að tjón er í nánd. Iðjuleysi er þungbært, óhófsemi skaðlcg, fávizka óþolandi. Engin dygð er eins minnislaus og þakk- látsemin. það bregst aldrci, að reykur sá, sem leggur npp frá því hjarta, er brennur af frekum girndum, gjörir bæði að myrkva og rugla skilninginn. Hversu opt bregða mcnn utan á sig gleði- brosi, mitt í því að hjartað andvarpar inni fyrir! þó að heimskan hlægi, bítur sanit sökin. Hcimska er illur ókostur; en sú cr heimsk- an vest, sem aldrei getur þolað heimsku hjá öðrum. Ótti og rciði eru tvær bleiður: látir þú nndan þeim, lcita þær á; veitir þú viönám, vikja þær undan. Margir glata ánægju afþví, scm þeir eiga, vegna þess að þcir sækjast eptir því, sem þeir eiga ekki. Vaninn gctur enda gjört það sætt, að neita sjálfum sjer um ánægju. Gjörðu vin þínuiii vel til, svo þú vinnir hanu enn hctur. þurlyndi er opt ranglega álitið sem stór- mennska, og fcimiii sem fávizka. Ileiinurinn Icikur vcst á þá, seni Icika mest við hann. Margur prýðir leiði þcss, sem hann of- sókti og öfundaði í lifanda lífi. Illutirnir hafa svo breytilegt útlit, að stöð- ugasta niantii liggur opt við að mótmæla sjálfum sjer Sá, sem ætlar sjer að syrgja hvað cina, sem hann verður að sjá á bak, fær aldrei að lifa rósama stund. Anægjan af vcrkinu samsvarar ekki ætíð ávinningnum af því. Hjegómamennimir hlusta á hræsni cigin hugarburðar, og halda að það sje rödil mannorðsins. Ilvorki auður nje upphefð láta hjartanu í tje hvíld, heldur rósöm samVizka og hrein- skilinn andi. Um sár má liinda og orð verða fyrirgefin, en sá, sem Ijóstar upp leyndarmáli vina sinna, missir alla tiltrú. Vjer ættum ekki að trúa óvinuin vorum til þess, sem trúlegt er, nje tortryggja vini vora um það, sem ótrúlegt er. það brcgst aldrei, að illgjarnir hrekkir gjöra þcim erfitt fyrir, sem gefa sig við þeim. Heimurinn er þeim gleðilcikur, scm hugsa um hann, en hinuin sorgarleikur, scm finna til hans. Sá, sem hefur glatað tiltrú sinni, lifir dauður meðal inanna. Sá, sem ekki vill baka sjcr svívirðing, má ekki hcldur gjöra hana. Öfund er fremur sjúkleiki en löstur, því cnginn mundi vilja dragast með hann, ef liann gæti að gjört. Enginn hlutur fer svo vel úr hendi í flýti eða geðshræringu, að eigi megi betur fara án þess. það cr miklu hættulegra, að hjegóma- skapur vinni á hjartað, en vín á höfuðið. Draumarnir cru uglur, scm hjátrúin hcngir á lcppa sína. Sá, sem vanrækir skyldnr sínar af cin- tómri leti, liggur flatur fyrir einhverri hinni Ijettvægustu freistingu. þegar skálkar falla í þá snöru, sem þeir leggja fyrir aðra, verða þeir hvorttveggjá, og að maklcgleikum, liæði sjálfum sjer til miniikunar, og öðrum til athláturs. Aköf og framhleypin sjálfselska gjörir einn að annars óvin, og stefnir ávalt a& því, að sundra öllu fjelagslífi. Ekkert er fyrirlitlegra, cn að líta mikið á sjálfan sig; enda gjöra það ekki ncma hcimskingjar. Af annara brestum læra hyggnir menn að laga sína eigin. Tilgerðin spillir öllum kostum bæði sálar og líkama. Fátæktina vantar sumt, óhófsemina margt, ágirndina allt. Kjettlæti er auðkcnni dygðarinnar, stafur friðarins og stytta heiðursins.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Saurblað
(14) Saurblað
(15) Band
(16) Band
(17) Kjölur
(18) Framsnið
(19) Kvarði
(20) Litaspjald