Jií, lieill og heiður! Haldób okkar góður! |)ú lijartans Lestu óskum kvaddur sért; ])ví þú ert vinur vorrar gömlu móður og vilt ei-sjá að henni neitt sé gert. Gaktú með kallmannshug að straungu starfi, studdur við dug og laga-sverðið bjart, og miðla þrátt af þinnar móður arfi þeim sem að glata sínum bróðurpart. Og heill og heiður! hinir landar góðu! sem hólman gamla farið nú að sjá, þarsem að vorar vöggur áður stóðu og vinar-orðið fyrst á túngu lá. \ Hamíngjan veiti voru fósturláði, svo verði mörgum deiföar-vaua hreitt, allan þann styrk af yðar beggja ráði sem alúð fjör og kraptar géta veitt. J)að er svo tæpt að trúa heimsins glauini, því táradaggir falla stundum skjótt, og vinir berast burt á tímans straunii og blómin föln’ á einni hélu-nótt — því er oss best að forðast raup og rciði og rjúfa livörgi trygð né vinar-koss; enn ef við sjáum sólskinsblett í heiði, að setjast allir þar og gleðja oss.

(1) Blaðsíða [1]
(2) Blaðsíða [2]
(3) Blaðsíða [3]
(4) Blaðsíða [4]
(5) Kvarði
(6) Litaspjald