(40) Blaðsíða 40
25 ára afmælisrit Stómasamtakanna
„Ef þú missir trúna á sjálfan
þig er fokið í flest skjól“
segir Jón Þorkelsson garnapokaþegi
Jón Þorkelsson er 45 ára gamall
viðskiptafræðingur, giftur og á þrjú börn á
aldrinum 4ra til 12 ára. Hann er gjaldkeri
Stómasamtakanna og hefur gegnt því
starfi frá 2003. Jón er með svokallaðan
garnapoka sem hefur á seinni árum rutt
sér til rúms sem hugsanlegur valkostur
þeirra sjúklinga sem þurfa að fara í
stómaaðgerð.
Jón, hvað kom til að þú þurftir að
fara i aðgerð?
Ég veiktist af ristilbólgum einhvern tíman
á árunum 1982-1983 þegar ég var 22ja
ára gamall og var síðan að slást við þann
sjúkdóm í tólf til þrettán ár eða fram á
haust 1995 að ég ákvað í samráði við
lækna á Borgarspítalanum eins og hann
hét þá að nú væri nóg komið. Þá hafði ég
verið veikur svo til linnulítið í rúmlega eitt
ár. Ég hafði í dágóðan tíma vitað af tilvist
Stómasamtakanna og þeim möguleika
að ég myndi enda í stómaaðgerð en alltaf
litið á það sem hálfgerðan dauðadóm og
aldrei viljað hugleiða þann möguleika í
nokkurri alvöru.
Hvað kom til að þú skiptir um
skoðun?
Meðan ég vará spítalanum haustið 1995
að reyna að fá mig góðan með lyfjagjöf,
með þeim eina árangri að líkamlegri
og andlegri heilsu hrakaði stöðugt var
Tryggvi Stefánsson skurðlæknir fenginn
til að tala við mig. Hann benti mér á þann
valmöguleika sem ég hugsanlega ætti
með garnapokanum eða J-pokanum
eins og hann er stundum kallaður.
Einnig fékk ég stuðningsviðtal frá
heimsóknarþjónustu Stómasamtakanna
sem hressti mig mikið og sannfærði mig
um að stómað væri langt í frá það versta
sem fyrir mig gæti komið.
Ég skal ekkert leyna því að þó
svo að það hafi verið ágætis
„ástand“, ef svo má kalla að
vera með stóma, þá var það
líka gott að losna við stómað
og fá garnapokann.
Hvert var svo framhaldið?
Að ráði bæði lyf- og skurðlækna tók ég
þarna um haustið þá ákvörðun að láta
skera mig upp og losa mig við ristilinn
í heilu lagi enda var hann orðinn svo til
ónýtur samkvæmt öllum rannsóknum
sem hægt var að framkvæma. í þessari
fyrri aðgerð fékk ég setta á mig stóma
með því fororði að ég ætti möguleika á
garnapokanum ef hægt væri að skilja
eftir um það bil 20 sentimetra neðst á
ristlinum. Það var hægt og einu ári og
einum degi betur fór ég í seinni aðgerðina
og hef síðan verið með garnapokann og
að langmestu leyti gengið vel.
Nú hefur þú reynslu afað vera bæði
með garnastóma og garnapoka, er
hægt að segja að annað sé betra en
hitt ?
Sú reynsla sem ég fékk við að vera með
stóma er síður en svo neikvæð. Þetta
var mjög stórt skref að stíga fyrir mig eins
og vafalaust flesta aðra en eftir að hafa
verið veikur meira og minna í 12-13 ár
var það hreinlega mjög þægilegt að vera
með stóma og vera laus við allt pilluát
og aðra lyfjaneyslu. Það tók náttúrulega
smátíma að venjast þessu en ég var frá
upphafi staðráðinn í að láta þetta ekki
hindra mig á neinn hátt. Á þessu ári
gerði ég allt sem ég hafði gert áður en
ég fór í aðgerðina; stundaði útivist og
veiði, fór í sund með börnin, líkamsrækt
og fótbolta með félögum mínum. Og fór
þá náttúrulega í sturtu með þeim eins og
vera ber.
Hvernig var því tekið að þú værir
með pokann hangandi utan á þér?
Það vakti auðvitað athygli og einstaka
maður gjóaði augunum á þetta nývirki.
Einn kom og spurði hvað hefði komið
fyrir mig og eftir að ég hafði útskýrt
það minntist ekki nokkur maður á það
framar.
Síðan fékkstu innvortis pokann?
Já, eftir rétt rúmt ár fékk ég innvortis
pokann og hef verið með hann síðan og
gengið vel að langmestu leyti. Ég skal
ekkert leyna því að þó svo að það hafi
verið ágætis „ástand“, ef svo má kalla
að vera með stóma, þá var það líka gott
að losna við stómað og fá garnapokann.
Hann er innan í mér en ekki hangandi
utan á og því ekki sýnilegur eins og
hjálpargögnin í kringum stómíað. Einu
lyfin sem ég þarf að taka er Imodium
til að hægja á meltingarstarfseminni
sem er mikill munur frá því þegar ég
var með sýktan ristilinn og þurfti að éta
steralyf í miklu magni. Ég man að konan
40
(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44