(14) Blaðsíða 14
14
ar úl í veður og vind og eg hef ástæðu til að halda að
sumar liafi hafnað hjá prívatmönnum. Þetta er sá vafa-
sami sómi, sem íslenska ríkið sýnir listaverkum sínum.
Það hafa bæði innlendir og útlendir menn bent á það,
að það sé blettur á íslensku þjóðinni, að hún hefir ekkert
hús undir málverkasafnið, eins er það lika stór hneysa, að
hún hefir engan sýningarsal, sem hún getur látið listason-
um sínum í té.
Það er nú farið að tala allmikið um þörf og nauðsyn —
já, að minsta kosti þriggja kirkna, það er afar erfitt að
skilja þessa þörf, þar sem hinar tvær kirkjur, sem fyrir
eru, eru altaf tómar, eða því sem næst.
Það er öllu viturlegra og þarflegra að byggja í stað þess-
ara kirkna fyrst yfir listasafn ríkisins; og svo þarf að
byggja kirkju, musteri — eða hvað menn kjósa að kalla
það — yfir Kjarval. Hann þarf einnig að hafa þar íbúð
og vinnustofu, hánn þarf að hafa rífleg prestslaun og góða
aðhlynningu. Það mun enginn þurfa að efast um hinn and-
lega og listræna árangur; hann mun standast tönn tímans.
Þriðja húsið þarf svo að vera sýningarskáli, sem yrði
þjóðinni til sóma.
Sýningu Kjarvals í Markaðsskálanum ættu sem flestir að
sækja, það mun kannske mörgum veitast erfitt að skilja
myndirnar við fyrstu sýn, en það er einungis eðlilegt, þvi
það sem maður ekki þekkir, það skilur maður ekki held-
ur, og þótt flestir hafi ekki átt kost á að kynna sér grund-
vallarreglur hinna mörgu listastefna, þá getur athugull á-
horfandi orðið margs vísari um list Kjarvals. Eg vil ein-
dregið mælast til, að allir þeir, sem unna sigrum manns-
andans, hvort heldur er á hinum listræna eða verklega vett-
vangi, að sækja sýninguna.
Reykjavik, 9. fehr. 1939.
Benedikt.
FJELAGSPRENTSM IðJAN