12 né færri, þá eru orðin leyfðr og blíðr ekki nema ein samstafa, og er þá errið eigi sérstök samstafa. Fleiri dœmi mætti tilfœra úr Háttatali til að sanna, að Snorri hefir eigi talið niðrlagserrið sem samstöfu sör, en þau dœmi, er eg hefi nú tilfœrt, sýnast nœgja. þetta sama má og sjá af ritgjörð eptir Ólaf þórðarson hvíta- skáld, bróður Sturlu þórðarsonar og bróðurson Snorra Sturlusonar. Ritgjörð þessi er kölluð »Málfrœðinnar grundvöllr«; í henni bendir Ólafr á, að hann hafi verið hjá Valdimar 2. Danakonungi, þar sem hann segir (SE. ÍI 76); »Pessa stafi olc þeirra merkíngar compí- leraði minn herra Valldimar Danalconúngr með skjótu orðtalci á þessa lund«. Ritgjörð þessi ldýtr því að vera samin eptir að Ó- lafr hvítaskáld var hjá Valdimar 2. Danakonungi, en þess er eigi getið, að Ólafr hafl utan farið, fyrr en hann fór utan með Snorra Sturlusyni sumarið 1237; hann var í Kiðarósi vetrinn 1237—38 (Sturlunga s. G, 5: 11 196; Hákonars. Ilákonars. 194. k: Fms. IX 453), var í Niðarósi með Skúla hertoga vorið 1239 (Sturl. G, 23: II 232), var með Skúla síðar um sumarið, þá er hann bjóst norð- an, og orti þá vísu um skip hans, er Langi Frjádagrhét (Hákon- ars. Hákonars. 195. k.: Fms. IX 457), en í marzmánuði 1240, þegar ósigr Birkibeina á Láku á Raumaríki 9. marz 1240, (Há- konars. Hákonars. 217.—219. k.: Fms. IX 490.—494) fréttist til Niðaróss, var Ólafr í Niðarósi með Hákoni konungi; hefir því ekki getað verið hjá Valdimar 2. Danakonungi, nema frá vorinu 1238 til vorsins 1239, eða frá apríl 1240 til dauðadags Valdimars kon- ungs 28. marz 1241. (Sbr. SE. II 76.—77.). Líklegast er, að hann liafi verið i Noregi frá því um sumarið 1237 til vorsins 1240 og þá farið til Danmerkr. Menn vita eigi, hvenær hann kom heim aptr, og hans er síðan hvergi getið, mér vitanlega, fyrr en árið 1248 ; þá varð hann lögsögumaðr (Sturl. 7, 47: III 95). Ilann dó 1259, eptir því sem annálar segja. Ritgjörð Ólafs, sú sem áðr er nefnd, mun því vera samin á árunum 1240 — 1259. Sá staðr í ritgjörð Ólafs, er niðrlagserrið snertir, er svo látandi (SE. II 82): »Samstafa er samfyUilig stafasetníng, með einum anda ole einni hljóðsgrein, ósundrgreiniliga samansett olc frammfærð. Samstafa hefir fjögr tilfelli: staf eðr tölu, arnli1 olc tíð ohhljóðsgrein; þvíat hver samstafa hefir stafa tölu, einn staf eða fleiri, oh hefir eingi samstafa í lalínu fleiri en sex, en í norrœnu megu eigi standa 1) ætti af) vera: aa d a.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Blaðsíða 9
(14) Blaðsíða 10
(15) Blaðsíða 11
(16) Blaðsíða 12
(17) Blaðsíða 13
(18) Blaðsíða 14
(19) Blaðsíða 15
(20) Blaðsíða 16
(21) Blaðsíða 17
(22) Blaðsíða 18
(23) Blaðsíða 19
(24) Blaðsíða 20
(25) Blaðsíða 21
(26) Blaðsíða 22
(27) Blaðsíða 23
(28) Blaðsíða 24
(29) Blaðsíða 25
(30) Blaðsíða 26
(31) Blaðsíða 27
(32) Blaðsíða 28
(33) Blaðsíða 29
(34) Blaðsíða 30
(35) Blaðsíða 31
(36) Blaðsíða 32
(37) Saurblað
(38) Saurblað
(39) Band
(40) Band
(41) Kjölur
(42) Framsnið
(43) Kvarði
(44) Litaspjald