lt sami frá eilífð til eilífðar, og að allt, sem hann gjörir, er yfrið gott. — Fyrir vorum sjónum er það gott, að sá lifi, sem lifir til góðs, til gagns og til gleði sjálfum sér og öðrum, oss sýnist það gott, bæði fyrir sjálfan hann og aðra þá, sem lífs hans njóta; enn ef einhverr vildi spyrja hvort mun betra að hann lifi eða deyji, þá gétur einginn leyst úr þeirri spurníngu annarr, enn sá einn, sem ræður lífi og dauða. Vér geturn ekki svarað öðru enn þessu: Iifi hann. þá er það betra, að hann lifi, deyji hann, þá er það betra, að hann deyji, þvi sá ræður lífi og dauða, sem veit hvort betra er, og hvað best er, og hvað sem hann gjörir, þá er það víst, að það er alltsaman yfrið gott. |)etta er vor játníng, þaö sé einnig vor staðföst trú. Sumum þykir, að í þessari játníngu og í þessari trú sé litill lærdómur og lítil huggun; Sumum þykir það lýsa andans fátækt og kraptleysi í sálunni, að iáta sér þykja, eða að segja það best, sem er; og það er vitaskuld, að þessi kenníng veröur misskilin og misbrúkuð, einsog allt annað; Vér viljum ennfremur játa, að sé þessi jálníng á vörunum einúngis, þá sé í henni eingin lærdómur og eingin huggun, þó sé hún fátækleg og kraptlaus; — Enn sé þessi játníng, sem er samkvæm meðvitund vorri um guð, og svo guðs eigin orði, sé hún í hjartanu, sé hún orðin að stöðugri trú, þá er vissulega í henni mikill lærdómur, mikil huggun, rnikil auð- legð, mikill kraptur. — 0, þegar inenn líta á viðburöanna rás í heiminum, þegar menn virða fyrir sér stríð og styrjöld, sem niður- brýtur friðinn mannanna ó milli, og leggur í eyði lönd og fýði, og svo margt fer öðru vísi enn það ætti að fara, þá veit jeg ekki við hvað menn eiga og við hvað menn geta látið hugana hvíla annað, enn þetta, að almáttugur, alvitur óg algóður guð þó stýri og stjórni öllu. Og þegar sorgin stríðir á sjálfa oss, og vill niður- brjóta friðinn hjartna vorra, þá veit jeg ekki heldur, við hvað vér eigum og við hvað vér getum látið hugan hvíla, annað enn þetta. að vor guð er á himnum og gjörir allt, sem honum gott þykir, — við hvað vér eigurn eða getum betur huggast enn við umhugsunina um hann, án livers vilja, eptir Krists eigin orðum, einginn titlíngur fellur til jarðar, — við umhugsunina um hann, sem ætíð er verkandi allt í öllu eptir sinni vild, hann, sem aldrei er fjærlægur neinum af oss, hann, sem vér lífum, erum og hrær- umst í. Geti sú huggun, sem í þessu er fólgin, og af þessu flýtur, kallast fátækleg, þá kemur hér fram, að sælir eru þeir fátæku í

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Blaðsíða 9
(14) Blaðsíða 10
(15) Blaðsíða 11
(16) Blaðsíða 12
(17) Blaðsíða 13
(18) Blaðsíða 14
(19) Blaðsíða 15
(20) Blaðsíða 16
(21) Blaðsíða 17
(22) Blaðsíða 18
(23) Blaðsíða 19
(24) Blaðsíða 20
(25) Blaðsíða 21
(26) Blaðsíða 22
(27) Saurblað
(28) Saurblað
(29) Saurblað
(30) Saurblað
(31) Band
(32) Band
(33) Kjölur
(34) Framsnið
(35) Kvarði
(36) Litaspjald