24 ock anföra Studachs: «klein vvie Sand, klein am Strand, sind kleiner Seelen Gedanken.» Teinligen mörk ár áfven strofens sista rad. Afzelii öfversáttning «hvart sekel bár blott en inan», hvilar pá Rasks ándring af den redan i A. M. förekommande lásarten hálb er avld hvar — mortales in duas classes dividuntur ubique (sapientes nimirum et insipientes, ex auctoris sententia: Johnsonius) —till hal ber avld hvar. 53. Vishet ár visserligen alltid efterstráfvansvárd, men en djupare vishet, som kan utforska fördolda ting, bör dock ingen öuska, ty med ett godt förstánd lefver man det lugnaste lif, 54. under det att sállan ett gladt sinne faller pá den öfvermátlan vises lott. 55. Derföre bör man icke liáller söka utgrunda sina kommande öden. — «In genere quidem», ságer Johnsonius (A. M. III. sid. 92), «pro suo rnerito laudat sapientiam ac doctrinam; verum tamen cavere videtur, ne illa, quanta- vis sit, intemperanter ac temerarie adplicetur». Dietrich anmárker, att man ej behöfver betrakta dessa tánkesprák om de olágenheter och bekymmer, som átfölja alltför mycken vishet, sásom senare tillsatser af kristlig hand, dá man ibland de germaniska folken íinner mánga egen- domliga och án starkare uttryck för samma sak. 56. Liksom eld tándes af eld, ár det genom samtal med andra, som man blir förtrogen med konsten att tala. — Sá förklarar Simrock. Dietrich, hvilkens tolkniug Simrock eljest enligt eget erkánnande i allmánhet följt, tyder sá- lunda strofens inneliáll: «der maun vvird durcli den mann in (mit) der rede kund, wird so viel sein als beruhmt, so dass bei der vergleichung init dem feuer das sich nur vom feuer belebt, entzundet, das ganze wohl eine auf- forderung ist unter die mensclien zu gehen und es mit ilinen zu halten». Zu Háv. s. 405. 57. En om hedendomen erinrande föreskrift, att man tidigt bör uppstá om morgonen, om man traktar efter andras gods och lif. 58. En half rikedom ligger redan i att vara verksam och liafva tillsyn öfver sitt arbete. 59. Lika vál som man vet, huru rnycket bránsle, man för áret behöfver, eller huru mánga taknáfrai', som erfordras för att tácka ett tak, lika val bör man i vig- tigare fall kánna sina beliof, ocli i tid sörja för deras fyllande. — Jfr Luning s. 274.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald