25 GO. Renligliet ocli föda aro mera varda an praktiga klader, ocli ingen behöfver blygas öfver sin enkla drágt. 61. Den vise bör visserligen veta att spörja och tala, men en hemlighet bör han förtiga, ty hvad trenne veta, det veta alle. Han bör derföre behálla saken för sig sjelf, eller átminstone ej förtro henne át mer án en enda.— Finn Magnusen ger en alldelesmotsattförklaring:«underholdende eller allmeen-vigtige Nyheder bör ikke forties, — ej (kun) en skall vide eller en anden, veed tre, vide det Alle», sidd. 190 ocli 118. Han anság námnligen Johnsonii för- klaring: «unus sciat, licet, non itern alter, (totus) populus novit, si tres sunt (conscii)», innebára en motságelse. A. M. III. s. 96. Jfr Dietr. anf. st. 408. 62. En man, som utan föresprákare kommer uti ett stort samqvám, liknas vid örnen, som rádlös blickar ut öfver det oándliga hafvet. 63: Ingen bör missbruka sin makt eller för mycket lita pá sig sjelf, ty aldrig ár han sá stark, att icke en starkare finnes. 64. Man bör vara försigtig i sitt umgánge med andra, ty ofta fár man dyrt gálda ett obetánksamt ord. 65. En okár gást kommer sállan till pass; án ár válfágnaden slut, án ár han ej i ordning. 66. IIos den trofaste vánnen deremot finnes alltid mera qvar, án hvad man hunnit förtára. 67. Den husliga liárden, anblicken af solen, helsa och ett fláckfritt lelverne fordras till lifvets lycka. — Hár, ságer Finn Magnusen, förekoinma tydliga spor af eldens och solens förut sá vidt utbredda dyrkan och religiösa helgd. Háremot, sávál som emot Grimms anmárkning, att Eddan stáller elden ocli solen jámnte hvarandra, prisande dem báda sásom det högsta, goda, invánder Dietrich, att den stállning, hvari de námnda orden i denna strof förekomma (omedelbart efter dem följer námnligi n ett inskránkande ef), synes honom motsága ett sádant förment uttalande af eldens och solens ovillkorliga företráde framför allt annat. Denna strof anságs af Johnsonius (eller Gudmundus Magnæi) i all sin enkelhet vara en ibland de skönaste i liela sángen. 68. Helsa ár icke lifvets enda goda; áfven utan denna lcan man smaka sállliet, án af söner ocli fránder, án af gods, án af ádla gerningar. 4

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald