32 i den tredje Són, sá att han dá hade all mjöden. Der- efter pátog han örnhamn och ílög bort i största hast. Men nár Suttung ság örnens flygt, förvandlade áfven lian sig till örn och flög efter honom. Dá Aserne ságo Oden komraa, satte de ut ett kar pá gárden, ocli dá Oden hun- nit Ásgárd, utgöt han mjöden i karet, just dá han var nára att oupphinnas af Suttung. Suttungs mjöd gaf nu Oden át Áserne och alla goda skalder. — Jámnför man hármed hvad om denna saga förekoinmer uti Hávamál, och nármast i 12:te str., fár'man med Muneh') fylla be- ráttelsen sá, att Oden hos Gunnlad blef alldeles berusad, glömde i hvad árende han komrnit, samt först genom Gunnlad, som álskade honom, men för hvilken han blott hycklade kárlek, áterkallades tíll sig sjelf. Hávamál, sá- ger densamme, synas egentligen icke kánna till hela denna ságen om ursprunget till Suttungs mjöd, utan synas för- utsátta, att injöden allt frán begynnelsen förvarats i jor- dens inre. Finn Magnusen har med hela sin Iárdom sökt utveckla och förklara denna myths betydelse. Han anser honom sásom ett márkligt nordiskt prof pá den allmánna mythen om himmelens eller ársgudens strid med underverldens makter och seger öfver dein till menniskans básta, saint att den lilla dikten máhánda varit en festlig sáng, bru- kad vid vára förfáders dryckesgillen till alla herrliga dryckers och deras förmente gifvares ára. Hela sagan, ságer lian, syftar pá luft-, himmel- och sol-guden Odens nedfart till underverlden och játtarnes underjordiska bo- ningar för att befrukta jorden och lágga frön till de váxter, af hvilka menniskorna hemta sin náring, samt de eldande drycker, som styrka dem till kropp och sjál, ja, synas medaela dem den herrliga skaldegáfvan. Gunn- lad sltulle beteckna antingen jorden sjelf eller liennes frukt- bringande förmága; den liöge eller Oden, solen; Rate eller den anvánde nafvaren, solstrálen, som máktigt intránger i jordens inre; och den fara, hvari Oden ságer sig sváfva, skulle s.yfta pá den bland mánga gamla hedniska folk g’ángse förestállningen, att solen vid vintersolstándet hade en svár kamp att bestá med mörkrets och afgrundens onda andar. Oen af rimfrost danade Ymers áttlingar voro 1) Nordmændenes ældste Gude- och Heltesagn. Christiania 1854, s. 82. J

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald