
(31) Blaðsíða 31
25 ára afmælisrit Stómasamtakanna
„Lífsgjöf að fá stóma“
segir Inger Rós Jónsdóttir lífeindafræðingur
Inger Rós Jónsdóttir útskrifaðist sem
lífeindafræðingur frá Tækniháskóla
íslands í janúar 2005. Hún hefur verið
mjög virk í starfi Stómasamtakanna
undangengin ár, verið m.a. ritari þeirra
og varaformaður og er nú tengiliður við
yngra fólk.
Þegar ég frétti fyrst að ég
ætti að fá stóma varð ég
himinlifandi.
Ég fékk stóma 14. apríl 1994,
þá nýorðin 18 ára. Ég greindist með
Colitis ulcerosa aðeins 15 ára sem er
óvenju ungur aldur. Ég var í Danmörku
þegar fyrst bar á þessum sjúkdómi.
Heimilislæknirinn sagði bara að þetta
væri gyllinæð. Seinna sama ár fór ég til
Majorku og þá fór aftur að bera á þessu
og mér leið eins og mér væri að blæða
út. Enn úrskurðaði heimilislæknirinn að
þetta væri gyllinæð. En mamma gafst
ekki upp og pantaði tíma hjá Sigurði
Björnssyni meltingarsjúkdómalækni sem
sá strax hvað var að og lagði mig inn á
Borgarspítala, deild 6A. Á þessari deild
lækkaði ég meðalaldurinn um þó nokkur
ár, ef ekki áratugi. Starfsfólkið kepptist
um að dekra við mig enda ekki á hverjum
degi sem það hafði 15 ára ungling á
deildinni hjá sér.
Ég held að ég hafi aldrei fengið
eins margar heimsóknir og þegar ég
var á spítalanum enda þótti mínum
fastagestum frekar spennandi að vita í
hvernig herbergi ég hafði lent í. Ég hafði
örlítið herbergi út af fyrir mig þar sem
hægt var að koma fyrir náttborði og einum
stól en við endann á rúminu var klósett
sem var lúxus fyrir niðurgangspésa eins
og mig. Þetta var æðislegt því ef mér var
mál gat ég bara hoppað - eða réttara
sagt staulast - úr rúminu og Ient á klóinu
og þurfti því ekki að hlaupa fram á gang
til að athuga hvort klósettið þar væri
laust. Þetta var líka ákjósanlegur stóll.
Þegar ég fékk fleiri en einn gest þá gat
gestur nr. 2 setið á því meðan hinir biðu
frammi á gangi!
Hvernig var andleg líðan á þessum
tíma?
Þetta voru ekki skemmtileg unglingsár.
Ég var á steralyfjum og bólgin í framan.
Sjálfsálitið var því ekki upp á það besta.
Ég var útundan í skóla og félagslífi og
10. bekkur var hræðilegur. Krakkarnir
vissu ekki hvernig átti að taka þessu
þar sem ég var með moonface af hæstu
gráðu. Ég missti nokkuð af vinum á
þessum tíma. Samt lít ég ekki svo á
að ég hafi orðið fyrir einelti. Maður fékk
geðvonskuköst öðru hverju sem bitnuðu
aðallega á fjölskyldunni. Ég fylltist samt
aldrei bölsýni.
Því miður er mikil fáfræði
í sambandi við stóma.
Þetta breyttist þegar ég fór í Mennta-
skólann við Hamrahlíð. Viðhorfið var
miklu frjálsara þar og skólayfirvöld
jákvæðari í garð nemenda með lang-
varandi veikindi. í MH kynntist ég yndis-
legum stelpum sem eru mínar bestu
vinkonur enn í dag. Það hjálpaði líka
að vera í áfangakerfinu. Námið sóttist
seint; ég byrjaði í skólanum 1992 og
lauk honum ekki fyrr en 1998. Ég stóðst
meira að segja inntökupróf í kórinn
með mína sterarödd eins og strákur í
rosalegum mútum.
Mikilvægt að það sé talað
eðlilega um stómað og
opinskátt.
Hverju breytti stómað fyrir þig?
Þetta var allt annað líf eftir að ég
fékk stómað ef frá eru taldir nokkrir
byrjunarörðugleikar. Hálfum mánuði eftir
aðgerðina fékk ég miklar kvalir. Það
mynduðust samgróningar og þrengsli við
stómað. Ég þurfti að fara í þrjár aðgerðir á
fimm vikum út af þessu og þá var stómað
fært frá hægri hlið yfir á þá vinstri. Síðan
hefur það virkað mjög vel. Mér fannst ég
vera einangruð til að byrja með en þegar
maður er búin að læra á stómað hættir
þetta að vera vandamál, þetta verður hluti
af lífi manns.
Þegar ég frétti fyrst að ég ætti að fá
stóma varð ég himinlifandi. Mér fannst
það frábært. Hef alltaf verið pínu skrýtin
en fyrir mér var þetta fyrirheit um frelsi.
Frelsi frá sjúkdómnum, veikindum, inni-
legu, spítalanum og ekki síst þessum
óþolandi sterum. Ég hafið fengið allar
aukaverkanir sem hægt var að fá af þeim;
skapsveiflur (og voru þær miklar fyrir),
hárlos, moonface, þyngdaraukningu en
fyrir 15-18 ára ungling voru þetta ekki
þau líkamseinkenni sem maður var að
31
(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44