(14) Blaðsíða 14
Hefur æra
þeirra
aukizt?
Yfirskilvit-
legt fyrir-
bæri
oss bezt. Um það efni verður þó fátt fullyrt með sanni,
fyrr en vitað væri livers konar samningum vér kynnum
að ná. Eitt rílci, Grikkland, hefur þegar gerzl aukaaðili;
og í þeim samningi er gert ráð fyrir, að aukaaðildin
„þróist upp í fulla aðild“ — eins og það heitir svo fagur-
lega. Og raunar kemur það fram í öllum skýringum við
Rómarsamninginn, jafnt þeirra sem dreymir um brúðar-
skautið og liinna, að aukaaðild sé í rauninni ekki annað
en undanfari fullrar aðildar. Utanrikisráðlierra Noregs,
ágætur postuli náðarfaðmsins, sagði lil dæmis í Stórþing-
inu í fyrra: „Sá sem kýs að hefja samninga sem miða áð
aukaaðild verður þó jafnframt að gera sér ljóst, að i
reynd yrði hann jafnbundinn af ákvörðunum Banda-
lagsins og við fulla aðild“. Og í einni skýrslu utanríkis-
ráðuneytisins norska um þessi mál segir svo: „Það er
spurning, hvort Grikkland liefur ekki með aulcaaðild sinni
fargað í reynd öllu meira af sjálfstæði sínu en það liefði
gert með fullkominni aðild“. Ráðuneylið á við það, að
Grikkland á ekki fulltrúa í stjórnarstofnunum Banda-
lagsins, en verður hins vegar að lúta ákvörðunum þeirra
í fjölmörgum greinum. En jafnvel þótt aukaaðild reynd-
ist með sanni mildara form en full aðild, þá skulum vér
eigi að siður trúa þeim varlega sem nú lialda aukaað-
ildinni hæst á lofti á íslandi. Það eru að inestu sömu
mennirnir og hétu því árið 1949 — og sóru við það, sem
þeir kváðust eiga eftir al’ æru og drengskap — að hing-
að skyldi aldrei koma erlendur her. Ef æra þeirra er
af sama tagi nú og þá, yrði aukaaðild íslendinga að
Bandalaginu orðin full aðild tveimur árum siðar. Og þó
væntanlega nokkru fyrr — því að hraðinn eyksl í ver-
öldinni, eins og kunnugt er.
Þær röksemdir, sem formælendur Bandalagsins hér á
landi hampa, eru þessar — svo sem áður greinir: vér
liljótum að laka þátl i vestrænni samvinnu, og vér þolum
ekki að verða fyrir barðinu á ytritolli Bandalagsins. Það
er dálitið erfitt að festa hendur á fyrri röksemdinni. Vest-
ræn samvinna er sem sé yfirskilvitlegt og sennilega guð-
legt fyrirbæri, sem vér hljótum að lúta. Hún er einfald-
lega ein frumstaðreyndin í lifi voru, er yfir öllu og bak
við alll; frá henni, fyrir hana og til hennar eru allir
hlutir — hún er hinn nýi aðstoðarguð þjóðanna báðum
megin Atlantshafs. Vér rökræðum Iiana ekki, fremur en
eingelnað Krists, lieldur hneigjum vér henni í auðmýkt.
14
(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28