Erlander segir — Gúrkur frá Hollandi eftir tólf mílunum vorum, eru vinsamlega beðnir að hafa í liuga áðurgreindar 188 milljónir. Rómarsamningurinn segir, að aðildarríkin skuli tengja viðskiptasambönd sín við lönd utan Bandalagsins þann- ig að skilyrði myndist til sameiginlegrar stefnu í utan- ríkisviðskiptum. Þetta þýðir, að vér værum ekki frjálsir að því að gera viðskiptasamninga við núverandi viðskipta- lönd vor utan ríkja Bandalagsins eða við önnur hugsan- leg viðskiptalönd — sem hafa samanlagt margfalt fleiri íbúa en Bandalagið og hráðvaxandi markaði — án þess að hera það fyrst undir nefndir þess og ráð; og raun- ar yrði framkvæmdin sú, að stofnanir þess önnuðust gerð slíkra samninga fyrir aðildariíkin. Hér koma manni ósjálfrátt í hug ummæli sænska forsætisráðherrans, Tage Erlanders: „Rómarsamningurinn hefur að geyma ákvæði sem þýða, að aðildarlöndin afsala sér sjálfstæðinu til að móta stefnuna í efnahagsmálum, félagsmálum, skatla- málum, atvinnumálum, landhúnaðarmálum, lánamálum, tollamálum og fleiri.“ En vér látum alls ekki hugfallast: vér fáum 188 milljónir króna á ári fyrir vikið. Þess má aðeins geta, sem lítilfjörlegs aukaatriðis, að mjög margir íslenzkir iðnrekendur yrðu gjaldþrota, þeg- ar framleiðsla þeirra nyti ekki lengur tollverndar gagn- vart innflutningi frá öðrum aðildarrikjum Bandalagsins. Og fyrir nokkruin árum lýsti einn núverandi ráðherra því yfir á Alþingi, að smjör og ostar íslenzkra hænda mundu ekki geta keppt við erlenl smjör og útlenda osta á inn- lendum markaði, ef vér gengjum í Bandalagið. „Og græn- metisframleiðendur mundu varla þola samkeppni við er- lent grænmeti, að minnsta kosti ekki á sumrin,“ bælli hann við. En vér munum líka launin: 188 milljónir króna á ári um langan aldur. Mikilvægasta stofnun Bandalagsins er framkvæmda- nefndin. 1 henni liafa frá öndverðu átl sæti níu fulltrú- ar valdir fyrir almenna hæfni sína og óumdeilanlegt sjálfstæði, eins og segir i Rómarsamningnum. Breyta má tölu fulltrúa í nefndinni, ef önnur stofnun Bandalagsins, ráðherranefndin, er á einu máli um það — væntanlega þannig, að hverl nýll aðildarriki fái þar fulllrúa. En nefnd- armenn ciga sannarlega ekki að líla á sig sem fulltrúa sins lands, þings eða stjórnar. í 157. grein Rómarsamn- ingsins segir einmitt fullum fetum, að þeir skuli í slörf- um sínum ekki leita eftir né taka við fyrirmælum frá 16

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28