AtómstríS Líftrygg- ingin Lífsháski við bæjar- dyrnar gamaklags stríði um landamæri, bardögum án atóm- vopna milli í íkja sem eiga lönd saman; það er einfald- lega liægt að berjast, þótt menn hafi atómvopn ekki við höndina. En jafnvíst er hitt, að stríð milli tveggja áður- nefndra bandalaga yrði atómstrið — og ekki annað. Um Island, eyju úti i reginhafi, þúsundir kílómetra frá öll- um öðrum lönduin, yrði ekki barizt með „hefðhundn- um“ hætti á kj arnorkuöld. Þegar svo væri komið, að „óvinurinn“ færi á annað horð með vopn gegn Islandi, þá yrðu það atómvopn — og éngin önnur. I fyrstu lotu styrjaldar milli austurs og vesturs yrði mannlífi þessa hólrna eytt að mestum hluta — og því fremur sem lier- liðið væri fjölmennara og vopn þess öflugri. Sá, sem neitar þessu i alvöru, veit elcki á livaða öld vér lifum — og ætti undir engum kringumstæðum að skipta sér af al- mannamálum. Þeir segja sömuleiðis: varnarkeðja vestrænna þjóða má ekki slitna um land vorl — hér verður því að vera herlið, liér verða því að vera vopn. Atlantshafsbandalag- ið og hin ágætu vopn þess eru líftrygging vestrænna þjóða. Það hefur komið berlega fram i Kúhumálinu, livert hald er i þvílíkri líftryggingu. I þrettán ár hefur Atlantshafshandalagið vígbúizt linnulaust, af fullu kappi og einstæðri ástríðu. Það hefur sáð herstöðvum vítt og breitt um Evrópu og alla leið austur í Tyrkland, og Bandaríkin sjálf eru grá fyrir atómsprengjum og eld- flaugum. Hver nýr kafhátur, hver ný herstöð, liver ný vetnissprengja liefur aukið öryggi vestrænna þjóða, hækk- að líftryggingu þeirra. En einn dag, nánar lillekið 22. október 1962, vaknar sjálfur hinn vestræni heimur við það, samkvæmt frásögn Kennedys Bandaríkjaforseta, að hann er í lífsháska — vegna þess að Rússar undirhúa það sama á Kúhu og Atlantshafsbandalagið hefur löngu framkvæmt í Tyrklandi: að koma fyrir eldflaugum, sem horið geta atómsprengjur til fjarlægra skotmarka. Þeg- ar víghúnaðaræðið hófst kringum 1950 nefndu Banda- ríkin aldrei — né heldur aðrar „frjálsar þjóðir“ — að lífsháski vofði yfir þeim. En þegar þau liafa víghúizt dag og nótt i þrettán ár, er hann skyndilega kominn heim að bæjardyrum þeirra. En vitaskuld kemur forráða- mönnum þeirra ekki í hug, að vopnakapphlaupið sé sjálf undirrót háskans, heldur skal nú enn hert á víghúnað- inum. Sá, sem áður óð sprengjur i mitti, skal nú vaða 6

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28