5 píttr of Brandi liinum Örva V ermundarfyni. A(einu fumri kom tíl Norvegs utann af íslandi Brandr fon Vermundar hins miófa í Vatnsfirde; hann var knlladr Brandr hinn örvi, ok var hannm þac fann-nefni. Brandr lagdi fkipe finu inn til Nidárófs* þiódólfr íkáld var vinr Brands, ok hafdi margt fagt Haraldi ko- nnngi frá örleik hans ok ífórmenníku, Enn er Brandr k'om til bæiarens, fagdi þiódólfr þac konungi, ok ,ræddi þá enn margt um vinfældir hans álslandi ok örleik. þá mælti konungr: þac fkal nú íkióct reyna hvert hann erfva ör fem þu fegir, gack til hans ok bid hann géfi mér íkyckiu íína. Sídann fór þiódóltr, pk kotn inn í íkémmu eina^ þar er Brandr vor fyrir. Hann ftód á gólfinu, ok ftikadi lérept; hann var í íkarlats kvrtli, ok hafdi yfir utann íkarlats íky- ckiu, ok hafdi íkyckiu-böndinn upp á hofdi fér, medann hann ftikade léreptid, hann hafdi öxi gullrekna í handar:krika. þiódólfr mælti: konungr vill þiggia af þér íkyckiuna. Brandr héldc fram at- höfn iinne, ok fvaradi öngvu, ok léc falla íkyckiuna aptr af herdum íér. þió- dólfr tók upp ok færdi konungi. Ko- nungr fpyr hverfu færi med þeim. Hann fagdi Brandr hefdi eingi ord um ; fagdi þiódólfr ok fráathöfn hans ok búnínge. Konungr mælti: víft er fá madr íkapftór ok mun vera mikels háttar, er hanum þókti ei þurfa ord um ac hafa; gnck enn, okfeig, at ek vil þiggia af hanum öxi hina gullreknu* þiódólfr mælti: ei er mér miket um at fara optar, veit ek ei hverfu hann vill taka, ef ekkrefvopns úr hendi hanum. Konungr mælti: þú vaktir þetta mál, ok fagdir mér af örleik haris, bædi nú ok fyrr; þyki mér hann ecki Ör, ef hann géfir mér ei öxina. þiódólfr fór, ok fagdi Braodi, ac ko- nungr villde þiggia öxina. Hann rétti þegar frá fér öxina, ok mælti ecki. þió- dólfr færdi konungi öxina, okfagdi hver- fu faric hafdi. Konungr mælti: meire von er, at þesfi madr fé örvari enn fle- ftir menn adrir, ok heldr fénar nú; far þú enn ok feig, at ek vil hafa kirtelinn, fem hann ftendr í. þiódólfr mælti: ecki heyrir mér herra 'at fara til þesí’a, kann vera at hann virde fem ek vile fpotta hann. þú ílcalt fara, fagdi konungr. þiódólfr fór ok íagdi Brandi, ar konungr vill hafa kirtelinn. Brandr brá þá fyílan- inne, ok fteipte af fér kirtlinum, ok niælti ecki; hann fpretti af annari er- minne, Hiítoriola de Brando Libe- rali, Vermundi iilio. -Æftate aliqua venit ex Islandia ad Nor- vegiam Brandus Vermundi Teneri in Vatnisfiordo filius. Dictus ille fuerac Brandus Liberalis, jufto quidem cogno- mine, Navim aliquando fuam adNida- rofiam appulerac. Poéta Thiodolfus ejus amicus Regi Haraldo multa de Bran- di munificentia et generofitate narrave- rac. Brandus ubi ad urbem venit, Thio- dolfus id Regi indicavit, ejus fimul in Is- landia graciofitatem ec liberalitatem de- prædicans. AdhæcRex: mox, inquit, experiundo comprobabitur, utrum recte íé habeant ejus munificentiæ, quas a te audivi, laudes; illum adi ec jube pallium fuum mihi dare. Ivit Thiodolfus ec domunculam intravit, in qua Brandus morabacur. Stabat in medio pavimen- t>, linteum ulna dimetiens. Tunicam gerebat coccineam, et fupra eam cocci- neum pallium, cujus lora fupra caput li- gaverac, dumlinteum dimetiebatur. Ha- bebat fub axilla fecurim, cujus capulus aureis bullis incerftinctus erat. Thio- dolfus ad eum converfus: Rex, ait, pal- lium tuum fibi dari cupit. Brandus in negotio fuo perrexit, et, nil refpondens, ' pallium ab humeris fuis dejecit, quod fublatum Thiodolfus Regi tradidit. Quæ- renti huic, quomodo resinter illos trans- acta esfet, retulit Thiodolfus Brandum filentium prorfus íervasfe, omnemque e'jus occupationem.et habitum expofuit. Tum Rex: fane ille, inquit, vir animi efterecti, alcosque gerit fpiritus, fiqui- dem refpondere dedignatus eft; verum i, eumque fac certiorem, quod fecurim ejus aureo capulo fplendentem habere velim. Regesfit Thiodolfus: non valde volupe mihi eft hocce mandatum, cuin nefciam, num boni confulere velit, quod ipfa arma ejus manui extorqueam. Ac- qui, aitRex, inchoafti ipfe hoc negotium, dum ec nunc et antea ejus liberalitatein laudabas; fed nifi fecurim mihi dederit, non mihi liberalis videtur. Sic Thio- dolfus Brandum adiit, monuitque po- fcere Regem ejus fecurim, Ille eain mox ne verbo quidem addito porrexit. Cum Thiodolfus Regi fecurim ferret, et quomodo resgeíta esíét, exponeret, Rex íubjecit: luculentum eft hunc virum ple- risque aliis munificentiorem esfe, jam- que meæ gazæ haud paruin augentur. I nunc eique dicito, quod tunicam qua indutus eft mihi tradi velim. Obloqui- tur Thiodolfus aitque: non decet me do-

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Saurblað
(6) Saurblað
(7) Blaðsíða 1
(8) Blaðsíða 2
(9) Blaðsíða 3
(10) Blaðsíða 4
(11) Blaðsíða 5
(12) Blaðsíða 6
(13) Blaðsíða 7
(14) Blaðsíða 8
(15) Saurblað
(16) Saurblað
(17) Band
(18) Band
(19) Kjölur
(20) Framsnið
(21) Kvarði
(22) Litaspjald