Maðurinn sjálfur og samband hans við Guð r r r Avarp forseta Islands Olafs Ragnars Grímssonar Kirkja er griðastaður trúar og tilbeiðslu. Kirkja er heimili safnaðar og samfélags. Kirkja er án- ingarstaður í ævi og örlögum einstaklinga og fjölskyldna. Þar gefst okkur huggun og gleði, fögnuð- ur og endurnæring andans. Kirkja er musteri í borg og byggð, tákn um metn- að fólksins og hagleik meistara handverks og smíða. Kirkja er merkisberi í þroskasögu þjóðar ogtrúarlífs, staðfesting á þáttaskilum, nýjum tímum sem búa fagnaðarerindið sígilda þeim klæðum sem best hæfa kröfum og takti hverrar tíðar. Fríkirkjan í Reykjavík hefur svo sannarlega samein- að alla þessa eiginleika. Hér hafa þúsundir Reykvíkinga komið saman í bæn og þakkargjörð, leitað huggunar og líknar í sorg og efa, fagnað skírn og fermingu, játast guði og frels- aranum á þann hátt sem best hæfir trúarþörf hvers og eins. Hér eignuðust íslendingar lifandi minnisvarða um þá framsækni sem einkenndi bjartsýna þjóð í árdaga aldarinnar: kirkju sem snemma varð hugljúft kenni- leiti ungrar höfuðborgar;turninn og spegilmynd hans íTjörninni:tákn um samspil fegurðar og framfaravilja, kennimark þeirrar kynslóðar sem færði íslandi full- veldi og sjálfstæðan sess í samfélagi þjóðanna. Fríkirkjan í Reykjavík hefur verið samferða öldinni og varðveitir í sögu sinni enduróm og minningu þeir- ra viðburða, umróts og hugsunar sem hægt og bít- andi gerðu (slendingum kleift að vera á eigin forsend- um þjóð meðal þjóða. Trúin var um aldir í föstum skorðum og sú breyt- ing mest frá kristnitöku sem valdið færði frá Róm til konungs og kansellís, kenninguna frá kaþólskum sið til lærdóma Marteins Lúthers. Á öldinni 18. og arftaka hennar var kyrrstaðan slík að predikun og messugjörð; já, einnig valdið sjálft hjá prestum, biskupum, stiftamtmönnum og konungi — allt var þetta nánast óbreytt kynslóð eftir kynslóð. Það var í þann kyrrðarheim sem Fríkirkjan hélt innreið sína, boðberi nýrra tíma, frjálsræðis og lýð- ræðis, frelsis og fagnaðarerindis, trúar og lífssýnar sem gerði manninn sjálfan og samband hans við guð að grundvelli kirkju og bænar, blessunar og fullvissu um eilíft líf og kærleika skaparans. I stað þeirra stofnana sem í krafti embætta og rík- is höfðu æðsta vald á vettvangi trúar kom söfnuður fólksins sjálfs sem með eigin presti fann vegi trúar og vissu sem hæfðu best niði nýrra tíma. Fríkirkjan var með í sveit þeirra brautryðjenda sem sköpuðu hið nýja ísland.færðu þjóðinni skilning, metnað og getu sem dugðu henni vel til sjálfsstjórn- ar og fullveldis — kirkja sem umbreytti samfélagi og trúarlífi á þann veg að opna hugann um leið og hið besta úr arfi aldanna var varðveitt og blessað. Á þessum hátíðardegi þakkar þjóðin og virðir merka sögu og minnist frumherjanna og alls þess góða fólks sem þjónað hefur söfnuðinum með fórn- fýsi og góðum vilja. Við þökkum líka hvert og eitt fyrir þær stundir sem þessi kirkja hefur fært okkur, stundir gleði og sorgar, tilbeiðslu og trúar; þökkum þeim prestum sem hér hafa þjónað og fulltrúum safnaðar sem vald- ir voru til forystu. Hingað kom ég drengur að vestan til séra Þor- steins sem þjónað hafði á Þingeyri, prestsins sem afi minn og nafni aðstoðaði sem meðhjálpari alla hans tíð fyrir vestan, kom hingað líkt og margir Dýrfirð- ingar sem áfram litu á séra Þorstein sem prestinn sinn þótt kirkjan hér við Tjörnina væri orðin hans þjónustuhús. Og hér fermdist ég; sat í horninu í kórnum ásamt fermingarsystkinum mínum á ógleymanlegum degi. Hér var útför móður minnar og síðar föður, afa míns og ömmu; stundir á æviskeiði sem ávallt leita sterkt á hugann í hvert sinn sem ég geng hér inn kirkjugólf- ið. Þannig er með okkur öll sem hér erum saman komin. Hin fallega Fríkirkja í Reykjavík varðveitir í andblæ sínum, tign og trúarumgjörð þær minningar, sárar og kærar, sem við viljum bera í hjörtum okkar alla ævi. Kirkja sem er og verður hús tilbeiðslu og trúar, heimili safnaðar og fjölskyldna.griðastaður allra þeir- ra sem leita huggunar og gleði í fagnaðarerindinu um frelsarann Jesú Krist og í boðskapnum um guð föð- ur almáttugan skapara himins og jarðar. Fríkirkjan í Reykjavík er og verður íslendingum kærleiksstaður, táknkirkja um baráttu fátækrar þjóð- ar fyrir frelsi og framförum, áminning um óheftan anda og sjálfstæða hugsun. Ég færi ykkur öllum árnaðaróskir íslenskrar þjóð- ar og óska Fríkirkjunni allra heilla á öldinni sem senn heilsar. Megi hin góða kirkja áfram eiga farsæla sam- fylgd með trúarþörf og kristindómi íslendinga. Flutt á 100 ára afmæli Fríkirkjunnar í Reykjavík í hátíðarguðsþjónustu 2l.nóvember /999. Orð sr. Lárusar Halldórssonar í Fríkirkjunni í júlí árið 1899 „Þjóðfélagið og kristindómurinn eða ríkið og kirkjan, eru tvær hinar stærstu hugsjónir mann- kynsins: þær eiga að standa hvor við hliðina á annarri og styðja hvor aðra, og gjöra það best á þennan hátt, að hvor um sig fái að þróast sam- kvæmt réttum eðlislögum sínum. En sé farið að tengja þær saman, t.a.m. með því að gjöra kristna trú að skilyrði fyrir borgaralegum réttindum, þá liggja hinar skaðlegu afleiðingar af því í augum uppi og eru nógsamlega sannaðar af mannkyns- sögunni. Afleiðingarnar eru óhjákvæmilega hræs- ni og vanakristindómur fyrir þá, sem ekki eru vandir að trúnni, en missir þjóðlegra réttinda, of- sóknir og dauði fyrir þá, sem ekki vilja gjöra sann- færingarlausa játningu. Trúar- og samviskufrelsið er hin dýrmætasta eign hvers manns, gefin honum af Drottni sjálfum. En það hefur kostað mikið stríð og óteljandi manna blóð, að fá þetta frelsi viðurkennt af ríkis- valdinu. Fyrst börðust kristnir menn fyrir trúar- Séra Lárus Halldórsson á yngri árum. frelsi sínu og létu líf og eignir fyrir sannfæring sína: en svo komu þeir tímar að þeir vildu svipta aðra menn þessu sama frelsi; kirkjan varð ofsækjandi vald, hið mesta, sem fram hefur komið í heimin- um.“ Sr. Lárus Halldórsson, Athugasemd við grein síra Matthíasar Jochumssonar um fríkirkju. „En aldrei má gleyma því, að það er ekki nóg að kynslóðin læri að þekkja háar og helgar hugsjón- ir. Aðalatriðið er, að menn læri að framkvæma hugsjónirnar.... Sé svo, að hugsjónirnar séu fram- kvæmanlegar nú þegar, þá er allt skraf um að „vinna í haginn fyrir þær“ ekki annað en vafning- ur og flækjur, til að hepta framkvæmdina. Það er illt að kynslóðin sé sannfæringarlaus, hugsjónarlaus; en langtum verra og háskalegra er þó að hafa hugsjónir, en vilja ekki framkvæma þær, búa yfir sannfæringu, en þora ekki að standa við hana og vilja ekkert á sig leggja fyrir hana.“ 4 Fríkirkjan í Reykjavík

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Kvarði
(34) Litaspjald