
(6) Blaðsíða 2
er hóstinn, ein^og nokkors konar sjsgandi Yœri í hálsín-
nm og barkanum, h^rívii) hóstiti drcgur sig saman og
þrengir aS barkanum. Sbofei inenn nákræmlega upp í
munninn og kokit)“ ;í þ.esáum.- iibrmmi, sjá menn, ab kokib
og kverkarnar aíi innanverou, eru þaktar hvítri himnu.
Eptir því scm á líeur veikina, vertJur hóstinn ákafari og
meiri, en andþrengslin aukast a<) því skapi smátt og
smátt, unz börnin kafna, eba deyja eins og úr slagi.
þessari art veikinnar fylgir opt býsnamíkib svefnmók, og
eru bömin þá ákaílega raut) og þríítin í framan: sum
geta þar á móti aldrei soí'nat), en kvarta yfir miklum
þorsta og sárum verki í harkakýlinu og barkanum.
þessi tegund barnaveikinnar kemur sjaldan á ómálga
börn, en sækirhelzt heím þau börnin, sem eru 2 —12 ára.
Hin þribja tegund barnaveikinnar er lcyrleíngur nieð
hálsbólum; hann byrjar opt meb sleni, óróa, nokkrum
hita á hörundinu, kvefsumleitun og hœsi. Ilóstinn, sem
fylgir þessari tegund er sjaldan mjög mildll í byrjun
hennar, en þar á móti merkist, þegar í byrjun veikinnar,
til meiri eba minni liæsi, hverri aÖ fylgir kvefsumleitun
í nefinu meÖ slímvilsu fram úr vitunum. þegar nákvæm-
lega er skoöaö upp í munninn og kokiö á þessum börn-
um, þá sjá menn hvítlcitar bólur í kokinn og á túng-
unni, stundumminni og stærri, og ýlir úr þeim hvít vilsaj
bólur þessar eru opt litlar, en stundum líka allstórar, þær
sitja almennast á kirtlum þeim, er liggja beggja megin
vib kokiö, en opt má líka sjá þær á túngunni og upp í
góminum, beggjamegin viö úfinn. Bólur þessar eru stnndum
grá- cca dökklcitar og fylgir þeim þá mikil slefja eíia vilsa,
semeinatt er ódaun afj þær færa sig smátt og smátt niöurcptir
hálsinum, niöur í barkakýlib og sjálfan barkann, og vex
hæsin í barniu þá óíiuin. Því verbur þá æ þýngra og
þýngra um andardráttinn, unz þaö slokknar út af. Stund-
um koma bólur þessar í nasirnar, og má sjá þær í nasa-
holunum cf höfbinu cr hallafc vel aptur á viÖ. þegar
veiki þessi, sem opt nuí verba, er rotnunarkennd, þá verfea