10 förr an Evander förde bokstafver till Italien*), antaga andra, att de aro uppfunne langt efter kristendomens in- förande i norden. Ár tiden, i hvilken de aro uppkomna, icke afgjord, sa ar det ganska naturligt, att det ock kan vara tvifvelsamt, hvarifran de leda sitt ursprung. Att antaga dem uppfunna tillfalligtvis, utan att nágot aldre alfabet skulle ha gifvit anledning dertill, blefve i alla fall den minst rimliga hypotesen. Men hvilket kandt alfabet skulle anses sSsom kallan till runalfabetet, derom ha skiljaktiga Ssigter sökt göra sig gallande. MShanda isyn- nerhet för att hafda det en vördnadsvard Slder harleder Worm det ifrSn det hebreiska alfabetet, som man har ansett för det aldsta i verlden**). Vid undersökningen af hans grunder för denna mening finner man val nagra enstaka likheter mellan de hebreiska bokstiifverna och runorna; men för det mesta ar öfverensstammelsen sS obetydlig och öfvergSngen sS tvungen, att man latt öfver- bevisas om origtigheten af hans hypotes. Ásigten för- lorar annu mer i sannolikhet, n'ár man betanker, att den nu brukliga formen af de hebreiska bokstáfverna ár kaldeisk och af temligen sent ursprung, dS deremot de áldsta hebreiska bokstáfverna liknade de feniciska och egentligen voro desamma, som man nu kallar samaritan- ska. Man kunde derför falla pS att hárleda runorna af dessa feniciska eller gammalhebreiska bokstáfver; och dS fenicerne handlade pa norden, sa var det icke alldeles osannolikt, att de ock hade meddelat nordboarne sina bokstafver. Verkligen ár vid nSgra af bokstáfverna öf- verensstámmelsen icke alldeles obetydlig ***). Man kunde látt förledas till att antaga dessa iikheter sSsom bevis för en omedelbar slágtskap, om det ej funnes andra alfabe- ter, hvilkas likhet med runskriften ár ánnu mer pSfallande, och hvilka tillika kunna betraktas sásom mellanhinkar mellan det feniciska och runalfabetet. Sadana alfabeter áro det grekiska och latinska, nem- ligen i deras áldsta form sásom uncialskrift, i hvilken de ock sjelfva hafva mest inbördes likhet. Dessas likhe t med runorna har icke beller undgátt Worms uppmárk- *) Olaus JUagnns I. 56. **) Literatura Runioa eap. 21. ***) En saminanstállning af dem fiunes i ”Sydskandina- vcrnas Försll'iSdsIoratl” af Wicselgrcn, sid, 181. (Ltg:s aiiin.)

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald