BJÖRN K. ÞÓRÓLFSSON LÆ c # Fíl kiAwli^r n'A’HialjolTt' 1-Kimataniíilan^rn^tioi i l.v h'-l^u ky-r onn^ ^ri^ tit*gr nwvett'-.vrv a <K}njtJ«íiViV Varlt«i-»lfimWiitýmriinr*«'Atrar íiiVru'''iu«£i'feiuiufat| •n<nm * ^ ^ ^ , \>at cf mtttmtí tsíw tiuntpa4 Atr-oc|?nr mtitRT Arcrttiár fyr f, norþan m’t>t'«rrqim fioagjnigi'cn 1iti«re.' fi a-þarVy-Litroc íterbony 1iaon^'1ivtt«M* ftj’.in «t ftrnmgr«faf trkctt ocofííin.si .1* rmi^i viarfoft' l'ar iý''tijT’tjKfar }hmi' engriKrrc aty.vtm JWimr. l’At' Intcrfi1 * octil ftlfra tlura jncpovc^c |’«rrc <ft’.n* fy-t^tr „\r Bcífimw^" ocafrm* a1irtnaftnr'f<.ir ti«r|’c ra itoc |'«*uj cftwvtia■• i'jvt 4at-oc^itlaiMin«^* fo^y-6<ratrifvti«Íatc tu’yr ff-i tctaVibaóilc 'tint» j lr.it a toffr-ocit^r rruirk f>*r nd*.in or ftcrnó |icV cf 1i«ta hioftimgj.it 2. mynd. Elzti hluti ReykjaholtsmaLdaga mestallur. Ejtir PA 1 nr. 45. Smœkkað. Til kirkio ligr iravkiaholte heima land meþ ollom lands nytiom / þar fylgia kyr tottogo. griþungr tuevetr .XXX. a. oc hundraþ. / þar ligr til fim hluter. grimsar alrar en þrir huerfa undan. nema / þat es munnu telia. þat es hlaupa garþr alr. oc þrir hluter ar ennar fyr / norþan miþ berg. en fior- gongr en huerfr fra. þar fylger oc / fiorþongr haorgs hyliar siþan es settungr es af teken oc ostemma / at rauþa vats ose. þar fylgia hestar þrir enge verre an XIIII aurar. / þar huerfr oc til selfor ikior meþ oveþe þeirre es þar fylger at / helfninge oc afretr ahrutafiarþar heþe. oc itoc þau es han a. ifaxa / dal. oc geitland meþ scoge. Scogr isandale niþr fra sclakkagile umb / scala tofst. gengr mark fyr neþan or steinom þeim es heita klofningar 1117—18. Bókagerð vor var mestöll á móðurmáli, og þarf ekki að efa, að fyrir þá sök hafi ritlist náð meiri útbreiðslu með leikmönnum en orðið hefði, ef latína hefði verið bókmál hér á landi eins og víðast í Vestur-Evrópu. Vafalaust hafa íslendingar fyrst framan af notað hið vestur-evrópska latínustafróf óbreytt. En brátt hafa menn fundið, að bókstafir þess voru of fáir, þegar rita skvldi íslenzkt mál. Forfeður vorir fengu bókstafinn þ úr hinu engilsaxneska þjóðmálsstaf- rófi,1 og voru samhljóðendur þá orðnir svo margir, að duga mátti með því móti að rita þ einnig þar sem vér ritum ð, eins og gert er í íslenzkum handritum fram um 1200. En verr var á statt um sérhljóðana. í latínustafrófið vantaði stafi til að tákna hljóðvörpin. Ur þessu var bætt á tvennan hátt, bæði með því að taka upp stafi úr þjóðmálsstafrófi Engilsaxa og finna nýja stafi. I hinni svo nefndu elztu málfræðirit- 1) Engilsaxar höfffu tvenns konar Ietur og stafróf, annaff þegar þeir rituðu latínu, hitt þegar þeir rituðu móðurmál sitt. — Nafnið þorn er engilsaxneskt og sýnir uppruna stafsins. Norræna þ-rúnin hét þurs, og svo mundi stafurinn einnig heita, ef Islendingar hefðu tekið hann úr rúna- stafrófi sínu. Nafnið þorn kemur fyrir í elztu málfræðiritgerðinni. 7

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Blaðsíða 9
(14) Blaðsíða 10
(15) Blaðsíða 11
(16) Blaðsíða 12
(17) Blaðsíða 13
(18) Blaðsíða 14
(19) Blaðsíða 15
(20) Blaðsíða 16
(21) Blaðsíða 17
(22) Blaðsíða 18
(23) Blaðsíða 19
(24) Blaðsíða 20
(25) Blaðsíða 21
(26) Blaðsíða 22
(27) Blaðsíða 23
(28) Blaðsíða 24
(29) Blaðsíða 25
(30) Blaðsíða 26
(31) Blaðsíða 27
(32) Blaðsíða 28
(33) Blaðsíða 29
(34) Blaðsíða 30
(35) Blaðsíða 31
(36) Blaðsíða 32
(37) Blaðsíða 33
(38) Blaðsíða 34
(39) Blaðsíða 35
(40) Blaðsíða 36
(41) Blaðsíða 37
(42) Blaðsíða 38
(43) Blaðsíða 39
(44) Blaðsíða 40
(45) Blaðsíða 41
(46) Blaðsíða 42
(47) Saurblað
(48) Saurblað
(49) Band
(50) Band
(51) Kjölur
(52) Framsnið
(53) Kvarði
(54) Litaspjald