NOKKUR ORÐ UM ÍSLENZKT SKRIFLETUR \ 'Sc'tm caivcfert.u- f() lyn*,JlinQ 'ufl-' íjnmHx pý 'Q £ fitTj U*K>7 tiartfúS Hifbft' ijn, -»% -t'iii' r'§y fí3lti rfiritl* /iit'iv' F fvtrfn i»r mf>yt»yj Ffa íf,ý, /f ftr }ÍI4m CI ,^ítftv-/rT tfuúVA-t?av-rtr' ‘ n fy'9* * tC%'fA &■£ Áió ’,nA, --H~ AJfí Vótrtk jfnól H»r tf»-A - 'c ’ f*1 t. n Ý‘*Í**I* * -tHfc’ rmv I — fí iP‘ 7^4 -p-n tnA xirtnAÍr AjQ’a r&x’írb l U hTV -ffati' »,.iA lnP, jh~ ' t>uíff lfp \ , ;«4 -tfuttfA yifi 0 ff>n'<0rt ' ftt .u /nM- uim rfn fabn/í &P<i xf.rf- 'fZatt tJaiT óW-ui' yM h v h (3’ n Cff'-ÓW-t l^ <L<11$ flatb r£l&rr ~P)n •>»r<J|7 -&.&LA 4Í$\ i>n ' [ jthtt to-.raS Yhffi, >n4*r Bokin/i aalyckttar til lesandans Vnga og gamla eg þess bid sem ad minrc lærdom flækast vid Vilie medtaka J mata þann þo misiafnra nockud lijtist honn Ef bækur skylldu skrifa meir og skulu vid meining halldast þeir Mun ei skialarinn hlaupa hartt hæda og lyta bok suo snartt Og votta huornninn vera aa? enn visse huorki heyrdi nie saa Kann eij betra þo beri sig ad bannar hatur og aufund þad Þeim sem þiker þetta myrktt þaa ma latinann hialpa skyrtt Minne hattar madnr ef er ma vel hialpa vid þysku sier Okunnegtt ef mæler aa mot maa hann latinu lijda hot Kann hann betur þaa bæti vm rijkt enn beri sig eij ad spotta slijktt Þui vil eg bidia alla enn sem eru ad vijsu lærder menn 13. mynd. Lbs. 2675 4to, skr. 1588. Hönd Magnúsar Jónssonar hins prúða. Vísa Magnúsar ajtan við þýðingu hans á rökfrœði (dialectica) eftir Ortolph Fuchsberger. aldar. Um aldamótin 1300 nær gotneska leturgerðin yfirhönd. ASaleinkenni hennar (sbr. 4. og 5. mynd) er dráttaskipun, sem gerir stafi hornóttari miklu en í latínuletri, og sérstaklega mismunur aSaldrátta og tengidrátta.1 I staS bogmyndaSra drátta stafa eins og b, p, þ koma beinir drættir tengdir viS leggi stafanna meS dráttum, sem oftast mynda hvöss eSa rétt horn viS aSaldrættina. Leggir stafanna m, n, u, eru oft sveigSir. Stundum myndast hvöss horn í beygju leggjanna ofan til, og eru þeir þá mjóir í efri endann (sbr. 4. mynd). Stafir, sem í latínuletri eru bogadregnir aS ofan (a, g, o) verSa hvasshyrndir efst, og er algengast aS a sé meS tveimur lokuSum aug- um. Efst í m, n myndast hvöss horn milli leggja og tengidrátta. Oft er t mjótt fyrir ofan þverstrikiS. Stafirnir eru flúraSri en í latínuletri, oft sveigSir drættir efst eSa neSst á þeim stöfum, sem taka upp eSa niSur úr línu. Stafirnir eru hærri og þéttari en í Iatínuletri og oft tengdir saman neSst í línu meS tengidráttum stafa eins og i, l, m, n, en ofan til í línu er t tengt viS aSra stafi meS þverstriki sínu og ll eru oft tengd saman meS sveigSum drætti aS ofan. Eitt af einkennum gotneskrar leturgerSar er þaS, aS bogmyndaSir drættir tveggja stafa eru oft dregnir saman, enda ekki hægt aS tengja 1) Orðin aðaldrættir og tengidrættir eru þýðingar Hallbjarnar Halldórssonar á þvzku orðunum druckstrich og haarstrich. Árbók Landsbókasafns 1948—49 9 18

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Blaðsíða 9
(14) Blaðsíða 10
(15) Blaðsíða 11
(16) Blaðsíða 12
(17) Blaðsíða 13
(18) Blaðsíða 14
(19) Blaðsíða 15
(20) Blaðsíða 16
(21) Blaðsíða 17
(22) Blaðsíða 18
(23) Blaðsíða 19
(24) Blaðsíða 20
(25) Blaðsíða 21
(26) Blaðsíða 22
(27) Blaðsíða 23
(28) Blaðsíða 24
(29) Blaðsíða 25
(30) Blaðsíða 26
(31) Blaðsíða 27
(32) Blaðsíða 28
(33) Blaðsíða 29
(34) Blaðsíða 30
(35) Blaðsíða 31
(36) Blaðsíða 32
(37) Blaðsíða 33
(38) Blaðsíða 34
(39) Blaðsíða 35
(40) Blaðsíða 36
(41) Blaðsíða 37
(42) Blaðsíða 38
(43) Blaðsíða 39
(44) Blaðsíða 40
(45) Blaðsíða 41
(46) Blaðsíða 42
(47) Saurblað
(48) Saurblað
(49) Band
(50) Band
(51) Kjölur
(52) Framsnið
(53) Kvarði
(54) Litaspjald