20 þegar hún sezt nibur a& bor&a, ætti allt aö minna liana á Gu&, og endurnýja hjá lienni hans þekkíngu. Hann heíirj ætti hún a& segja, gefib mjer hönd- urnar til halda meö á matnum, tönnur til a& bíta hann í sundur, og maga til aí> melta hann meb mjer; og þa&, sem mest skuldbindur mig til a& vegsama Gu&, er aö hann lætur mig þékkja sig, sem gefur mjer allt þetta gott, og ab jeg á a& brúka þab eptir hans viija — hvab? þar e& a&rir eru í dauöadái og hugsa ekkert, um Gu&s forsjón, er þá ekki vi&urkvæmiiegt, aö hinir hefjist upp úr livers manns hljó&um, og byrji lofsaunginn? hvaö get jeg svo veikur og gamall ma&ur, sem jeg er, gjört anna& enn vegsamaö Gu& me& minni raust? jeg liefi skynsemi, því ber mjer a& lofsýngja Gu&i, j)a& er mitt embætti, mín vinna; jeg skal ekki hætta þeirri minni i&ju, me&an lífsandi er í mjer.“

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Saurblað
(6) Saurblað
(7) Blaðsíða 1
(8) Blaðsíða 2
(9) Blaðsíða 3
(10) Blaðsíða 4
(11) Blaðsíða 5
(12) Blaðsíða 6
(13) Blaðsíða 7
(14) Blaðsíða 8
(15) Blaðsíða 9
(16) Blaðsíða 10
(17) Blaðsíða 11
(18) Blaðsíða 12
(19) Blaðsíða 13
(20) Blaðsíða 14
(21) Blaðsíða 15
(22) Blaðsíða 16
(23) Blaðsíða 17
(24) Blaðsíða 18
(25) Blaðsíða 19
(26) Blaðsíða 20
(27) Saurblað
(28) Saurblað
(29) Saurblað
(30) Saurblað
(31) Band
(32) Band
(33) Kjölur
(34) Framsnið
(35) Kvarði
(36) Litaspjald