og síst vil ég gleyma peningagjöf- inni til Kvennaathvarfsins um jólin 1988, sem var afrakstur af jólabasar og haustfagnaði, alls eitthundrað þúsund. Eftir þann fund fór ég heim í miklu jólaskapi. Þá man ég allar hefðbundnar uppákomur, þorrablótin, haust- fagnaði, jólaböll barnanna, kirkju- daga Líknarsjóðsins, öll vorferða- lögin, en þá hristum við af okkur vetrardrungann og verðum stelpur að nýju. Ennfremur minnist ég há- tíðarhalda 17. júní, vinnuvökum við undirbúning jólabasars, líflegra jólafunda og vorfunda, sem eru há- tíðarfundir. Ekki má gleyma þeim miklu kaflaskiptum, sem urðu í sögu félagsins, þegar við fluttum af „loft- inu" okkar gamla, góða, yfir í hið glæsilega félagsheimili hreppsins. Þetta var jafnframt vígsla þess. Pví var þetta mikill heiður fyrir félagið. Fastur þáttur í starfseminni eru heimsóknir okkar til annarra kven- félaga og heimsóknir þeirra til okkar. Þá er alltaf hátíð í bæ! Seint gleymist heimsókn kvenfélags- kvenna úr Garðabæ í maí 1989. Við höfðum stefnt að því að hafa allt prógrammið utan dyra, fengið alla aðstöðu við íþróttahúsið til afnota, undirbúið blómaskreytingar, sett upp útigrill og Margrét í Sveinskoti ætlaði að baka flatbrauð af alkunnri snilld, en við þann bakstur beitti hún logsuðutækjum af mikilli leikni. Þá átti að bjóða upp á bjór, grillaðar pylsur, snittubrauð og fleira góðgæti. Hápunktur heim- sóknarinnar var að ganga út á Skans undir leiðsögn Önnu Ólafs- dóttur Björnsson, en eftir það átti að sýna furðubaðfatatísku við sundlaugina. En þá dundu ósköpin yfir, því máttarvöldin sendu okkur hyldjúpa lægð, með hellirigningu og hávaðaroki. Göngukonur urðu holdvotar, en létu ekki deigan síga og Anna sleppti engu úr fræðun- um. Þegar þær komu til baka voru þær drifnar í heita pottinn og drif- inn ofan í þær bjór. Er skemmst frá því að segja, að prógrammið var keyrt áfram af samstilltum huga og höndum okkar gestgjafanna. Kjallaragöngum íþróttahússins var á skammri stundu breytt í götu- kaffihús og þar upphófst rnikill gleðskapur. Þó held ég að flat- brauðið hennar Margrétar hafi bor- ið hæst af þeim veitingum, sem í boði voru. Kannski var það illviðr- inu að þakka og góðu gestunum, sem ekki létu veður á sig fá, að enn minnast kvenfélagskonur í Garða- bæ þessarar heimsóknar til stall- systranna á Álftanesi. Eg var fjögur ár formaður og hafði mikið gagn og gaman af, þó stundum blési á móti. Það voru ekki allir sammála um stefnumark- ið, Laufskálann, og hvernig því skyldi náð. Gerð var skoðanakönn- un og konum gefið tækifæri til að koma með eigin hugmyndir, sem þær áttu að vinna að heima. Niður- staðan var, að 51 kona vildi byrja á lóðinni. Það dróst þó að við fengj- um skriflegan samning eða til 17. janúar 1989, en þá gaf hrepps- nefndin okkur grænt ljós. Þá var kjörin skrúðgarðsnefnd og hefur félagið verið mjög heppið í vali nefndarkvenna. Margs er að minnast og ég trúi því að það sé lán hvers sveitarfé- lags að hafa öflugt starfandi kven- félag. Það heldur við gömlum hefð- um og reisn, stuðlar að fjölbreyttara mannlífi, og lætur sér fæst mann- legt óviðkomandi. Eftir fjögur ár, ákvað ég að hætta formennsku, en þá reyndist ómögulegt að fá formann til tveggja ára, hvað þá lengur. í Lágafellssókn höfðu konur gert hjá sér lagabreyt- ingar og stytt tímabil stjórnarsetu vegna breyttra þjóðfélagshátta, og þangað fór ég í smiðju. Lögunum var breytt á aukafundi og breyting- arnar síðan samþykktar á aðalfundi strax á eftir. Það gladdi mig að skilja Kvenfé- lagið eftir í góðum höndum Ólafar Sigurjónsdóttur, sem hafði verið varaformaður og því kunnug öllum málurn. Ég afhenti henni fjöreggið góða, sem ég hafði keypt í Tyrk- landi sumarið áður, í þeim tilgangi að gera það táknrænt fyrir for- mannaskipti. Hver stjórn heldur á „fjöreggi" félagsins. Það er úr marmara, þétt og hart, en mjúkt í formi og viðkomu, táknrænt fyrir handleiðslu góðrar stjórnar. Ég vil einnig nota tækifærið og þakka þeim stjórnarkonum sem með mér störfuðu og Kvenfélagskonum fyrir gott samstarf á þessurn árum. Nú þegar félagið okkar er 70 ára, er það ósk mín að það megi dafna áfram um ókomin ár og verða sem fyrr leiðandi afl til góðra verka í sveitarfélaginu. Ólöf M. Sigurjónsdóttir, Blátúni 10. Formaður 1990. Er ég fluttist á Álftanesið, í jan- úar árið 1984, hafði ég þegar heyrt af þessu öfluga kvenfélagi, er hér var starfandi og fylgdi sögunni, að það væri virðulegasta félagið í hreppnum. Það væri prímus mótor í félagslífinu og allri framför innan sveitar. Mér er það minnisstætt er ég mætti á minn fyrsta fund í félag- inu um haustið 1985. Við fórum saman ég og svilkona mín, Fjóla Einarsdóttir, (en hún lést 20. janúar 1993). Vorum við hálffeimnar er við gengum upp stigann á loftið á Bjarnastöðum. Formaður var þá 15

(1) Kápa
(2) Kápa
(3) Blaðsíða 1
(4) Blaðsíða 2
(5) Blaðsíða 3
(6) Blaðsíða 4
(7) Blaðsíða 5
(8) Blaðsíða 6
(9) Blaðsíða 7
(10) Blaðsíða 8
(11) Blaðsíða 9
(12) Blaðsíða 10
(13) Blaðsíða 11
(14) Blaðsíða 12
(15) Blaðsíða 13
(16) Blaðsíða 14
(17) Blaðsíða 15
(18) Blaðsíða 16
(19) Blaðsíða 17
(20) Blaðsíða 18
(21) Blaðsíða 19
(22) Blaðsíða 20
(23) Blaðsíða 21
(24) Blaðsíða 22
(25) Blaðsíða 23
(26) Blaðsíða 24
(27) Blaðsíða 25
(28) Blaðsíða 26
(29) Blaðsíða 27
(30) Blaðsíða 28
(31) Blaðsíða 29
(32) Blaðsíða 30
(33) Blaðsíða 31
(34) Blaðsíða 32
(35) Blaðsíða 33
(36) Blaðsíða 34
(37) Blaðsíða 35
(38) Blaðsíða 36
(39) Blaðsíða 37
(40) Blaðsíða 38
(41) Blaðsíða 39
(42) Blaðsíða 40
(43) Kápa
(44) Kápa
(45) Kvarði
(46) Litaspjald