Hjónin Margrét Sveinsdóttir og Sveinbjörn Klemenzson (d. 1977). Margrét Sveinsdóttir, Sólbarði. Formaður 1947-1963 og 1970-1973. Heiðursfélagi. Þankabrot úr æviskeiði Kvenfélags Bessastaðahrepps, sem ekki hafa þegar komið fram í þessu blaði. Fæðing Kvenfélagsins fór fram á Bessastöðum, fyrsta sunnudag í sumri, 25. apríl 1926. Ljósmóðirvar Halldóra Bjarnadóttir, sú mikla hugsjónakona. Elín Vigfúsdóttir annaðist það fyrstu þrjú árin, ásamt hinum bjartsýnu stofnendum, sem unnu með henni. Pær voru: Sigurbjört Halldórsdóttir, Kirkjubrú, Auðbjörg Jónsdóttir, Arnakoti, Steinhildur Sigurðardóttir, Landakoti, Guðný Þorsteinsdóttir, Hákoti, Hrefna Ólafsdóttir, Eyvindarstöðum, Ólína Ólafsdóttir, Brekku. Sem sagt 7 félagskonur. Sú tala helst til 1930, þá fækkaði um tvær og rokkar á milli 6 - 7 - 8 á kreppu- árunum. Árið 1939 teljast þær 15. Árið 1944 eru þær 19. Sú tala er ýmist einni fleiri eða færri til 1973, þá eru þær 34, og 54 árið 1978. Úr því fer þeim að fjölga ört og voru á síðasta ári 130. Ég fluttist á Álftanesið ásamt eiginmanni og frumburði, haustið 1941. Vopnaðir Bretar og bragga- hverfi blöstu við, vítt og breitt um Nesið. Það geisaði stríð. Þetta voru tímar óróa og öryggisleysis, en mér fannst Álftnesingar taka þessu með stóískri ró. Það tók mig nokkurn tíma að venjast þessum nýju stað- háttum, ég kaupstaðarbarnið sem aldrei hafði verið í sveit. Að sjálfsögðu var mér sagt frá Kvenfélaginu. Tengdaforeldrar mínir töldu mig á að ganga í það. Úr því varð þó ekki fyrr en 1944. Mér fannst fundirnir og starfið skemmtilegt og konurnar ákaflega duglegar í störfum fyrir félagið. Allt var frumstætt og engin þægindi. Fundir voru haldnir að deginum á heimilum félagskvenna, til skiptis til ársins 1957. Eftir það voru þeir haldnir að kveldinu á skólaloftinu að Bjarnastöðum, þar til 1989, að flutt var í nýja félagsheimilið. Það var mikill fengur fyrir félagið. Ingibjörg Jónsdóttir, Sveinskoti, var formaður fyrstu þrjú árin mín. Hún var greind og traust kona. Eiginmaður henar var Bertel Andrésson, stýrimaður og skip- herra á Fossunum. Pau fluttu til Reykjavíkur 1946. Þetta voru mikil öðlingshjón, sem sýndu félaginu tryggð og vináttu eftir að þau fluttu af Nesinu, með gjöfum og fleiru. Pegar Ingibjörg var að undirbúa sinn síðasta aðalfund, kom hún að máli við mig og spurði, hvort hún mætti ekki stinga upp á mér sem formanni, því nú yrði hún að hætta. Mér fannst þetta hlægilegt. Ég var nú aðeins 29 ára og fannst að eldri og virðulegar konur þyrftu að gegna því hlutverki. En allt kom fyrir ekki. Hún fór með jáyrði mitt. Á aðalfundi 1947 var ég kosin for- maður. Ég forðaðist að láta æskuvinkonu mína norðan heiða vita af þessu. En þegar hún frétti það, skrifaði hún mér og spurði: „Ertu í kvenfélagi? ertu formaður, ertu orðin svona mikil kerling? Svona var hugsanagangurinn í þá daga. Eldri konur áttu aðeins að vera í kvenfélögum að mati þeirra yngri. En þær voru frjálslyndari á Álftanesinu í þá daga og eru enn. Þegar ég gekk í Kvenfélagið, gekk önnur kona í það sem er tíu árum yngri en ég. Meiripartur kven- félagskvenna hér nú eru ungar og hressar og vekur það athygli. Ég var lengur formaður en ég ætlaði mér í upphafi, en svona fór það. Þegar ég hugsa til baka til allra þessara ára, koma að mestu Ijúfar minningar upp í hugann. Því er ekki að leyna, að okkur var markaður þröngur bás hér fyrr á árum, hvað húsnæði og fleira snerti. Þetta hefti störf félagsins mikið allt frá stofnun þess. Árið 1934 lagði formaður fram teikningu af samkomuhúsi að stærð: Br.12 álnir, lengd 20 álnir. Kostnaður áætlaður kr. 5.200. Hún var sjálffeld, hún þótti of dýr. Kreppu- árunum fylgdi mikil fátækt. í gjald- kerabók kemur fram, að félagið styrkti fátæka í hreppnum mikið á þessum árum. í minni formannstíð var safnað í byggingarsjóð og teikn- ingar gerðar. Þá kom bann á ný- byggingar vegna væntanlegs flug- vallar. Mörg ljón voru á veginum, en Kvenfélagið hélt velli, þrátt fyrir þrengingar. Kóngur vill sigla, en byr verður að ráða. Við fórum eftir því. Góður andi og samheldni ríkti í félaginu. Eini samkomustaðurinn var Barnaskólinn að Bjarnastöðum, það hús var byggt 1914. En ber er hver að baki, nema sér bróður eigi. Nágrannafélag okkar, Kvenfélag Garðahrepps, eins og það hét þá var stofnað 1953, og hafði komið 6

(1) Kápa
(2) Kápa
(3) Blaðsíða 1
(4) Blaðsíða 2
(5) Blaðsíða 3
(6) Blaðsíða 4
(7) Blaðsíða 5
(8) Blaðsíða 6
(9) Blaðsíða 7
(10) Blaðsíða 8
(11) Blaðsíða 9
(12) Blaðsíða 10
(13) Blaðsíða 11
(14) Blaðsíða 12
(15) Blaðsíða 13
(16) Blaðsíða 14
(17) Blaðsíða 15
(18) Blaðsíða 16
(19) Blaðsíða 17
(20) Blaðsíða 18
(21) Blaðsíða 19
(22) Blaðsíða 20
(23) Blaðsíða 21
(24) Blaðsíða 22
(25) Blaðsíða 23
(26) Blaðsíða 24
(27) Blaðsíða 25
(28) Blaðsíða 26
(29) Blaðsíða 27
(30) Blaðsíða 28
(31) Blaðsíða 29
(32) Blaðsíða 30
(33) Blaðsíða 31
(34) Blaðsíða 32
(35) Blaðsíða 33
(36) Blaðsíða 34
(37) Blaðsíða 35
(38) Blaðsíða 36
(39) Blaðsíða 37
(40) Blaðsíða 38
(41) Blaðsíða 39
(42) Blaðsíða 40
(43) Kápa
(44) Kápa
(45) Kvarði
(46) Litaspjald