Bómaborg, Siyrnifiigarsteiim kristn- innar, og1 miðpunkttir allrar eining'ar í J»eirri kristilegn trú, Jeg hef ekki getað annað en furðað mig yíir mörg- um orðatiltækjum í grein þeirri, er stendur framanvert í »íslendingi« frá 12. nóv. síðastl. og sem kallast „svar«; en með því hin enska þjóð og hinar skandinavisku þjóðir eru alkunnar fyrir frelsiselsku þeirra, þá hef jeg heztu von um, að útgefendur Islendings eigi vilji meina cnsk- um katólskum manni að svara nokkru ástæðum þeim, er sjera SigurSur hefur fram fært í ofannefndu svari sínu. Jeg er enginn lærður guðfræðingur og hef enga kröfu til að svara fyrir herra Baudoin, og í öllu sem hann sjálfan áhrærir mun hann maður til að forsvara sjálfan sig; mig langar að eins til að tala fáein orð um ástæðurnar, sem fram eru færðar gegn hinni katólsku trú, bæði þeirri, er hjer kynni að finnast eða á Englandi og annarstaðar. Að St. Pjetri var fengið í hendur andlegt allsherjar- vald, eða eins og vjer nú segjum, að hann væri gjörður að »páfa«, er augljóst af berum orðum heilagrar ritning- ar, því í Matt. 16.kap. 18—19 v. má lesa: »Og jeg segi þjer, þú ert Petrus, ogyfir þenna hellustein mun jeg upp- byggja mína kirkju, ’sxxkTjaíav, og helvítis port skulu ekk- ert megn hafa gegn henni — og þjer mun eg gefa lykla1 himnaríkis, og allt hvað þú hindur á jörðu skal á himn- um bundið vera, og allt hvað þú leysir á jörðu skal á himnum leyst vera«2. í þessum orðum postulans kallast hinar neðri maktir »helvítis port«, en lyklarnir þýða hjer sem alstaðar merki upp á vald og stjórn, og rjetturinn til að leysa og binda er auðsjáanlega yíirlátinn þeim, er valdið og stjórnina hefur. Á þessu er það nú auðsætt, að Kristur, sem eptir guðs vilja hafði hið æðsta lyklavald yfir öllum hlutum, meðdeilir þetta lyklavald yfir hinni kristilegu kirkju til St- Pjeturs, og vjer vitum af hinu opinberaða guðs orði, að sú kirkja, sem er byggð af þessum mikla meistara, skal standa um alla eilífð, og að hún er grundvölluð á hellu- bjargi, hellubjargi, sem skal verða óskekið af öllum hel- vítis ógna stormum allt að tímanna enda. Hjá St. Jóhannes, kap. 21, 15, 16. og 17. v. gjörir Jesús Kristur St. Pjetur að hans flokksforingja eða hirð- ara, þar sem hann segir: »fæS 'pú lömb mín — fœð pú sauði mína — þú slcalt ala sauði mina«, og nú skýrir frelsarinn þetta enn fremur, er hann segir: »suo að par gcti orðið einn s auð aflolckur og einn hirðir«. það eru því engin undur þó freisarinn segi við St. Pjetur, sjá St. Lúk. 22. kap. 32. v.: »En eg bið fyrir pjer, að pín trú skuli eigi linna, og pegar pú ert trúaður, pá styrk pú brœður pína«. Hjer biður alltsvo frelsarinn sjerstaklega fyrir St. Pjetri, sem þeim helzta ailra postul- anna, og af hinni sömu ástæðu er það, að Iíristur segir 1) þanmg segir í St. Jóhannesar opinberingarb ók 1. kap. v. 18.: „og eg hef lykla dautlans og undirheima" og kap. 3. v. 7.: „þetta segir sá beilagi, sá sanni sem hefur lykil Davitís" — og víí)ar i biflíunni". 2) Binda og leysa merltir hií> sama sem dómfeila og fríkenna. hjá St. Jóhannesi XXI. kap. 15. v.: f>á er þeir höfðu snætt, segir Jesús til Símonar Pjeturs: elskar pú mig meira en pessir« ? Samkvæmt þessu finnum vjer nú, að í hinum þremur nafnalistum postulanna er nafn St. Pjeturs allajafna sett fyrst, og í postulanna gjörningum má iesa þannig tekið til orða: »Pjelur og hinir aðrir«l, Pjetur og allir aðr- ir«2, eitt orðatiltæki er mikið líkist því, er menn liafa brúkað og viðhafa enn um flokksforingja, því menn segja: nflokksforinginn og hinir aðrir officerar*. Flokksforinginn er sannarlega officeri líka, en sökum þess hann hefur meiraað segja, þá er hann fráskilinn hinum ofíicerunum, og stendur jafnan fremstur á listanum. En Prótestantar eru nú opt vanir að svara þessum ástæðum með því: »hví skyldu yfirráð Pjeturs færast yfir á hans eptirkomendur« ? Af því að hellubjargið, sem hin kristna kirkja hvílir á, verður að vara eins lengi og kirkjan sjálf. Postulinn St. Pjetur verður sem dauðlegur að lifa í hans eplirkomendum, því sauðaflokkurinn má aldrei missa sinn ákvarðaða hirði; konungdómurinn mátti aldrei missa sinn sýnilega konung eða stjórnara, kirkjan eða hið stóra hús mátti aldrei missa hinn ákvarðaða hyrningarstein sinn, og líkaminn mátti aldrei missa hið ákvarðaða höfuð, til að stýra ölium sjerstökum limum hans. Jeg vil nú skýra frá hvernig liin ævarandi yfirstjórn, svo auðsjáanlega stiptuð af Kristi og lians postulum á : hinni 1. öld, er ómótmælanlcga viðurkcnnd af rithöfund- um 2. aldar, einkum af þeim nafntoguðu rithöfundum St. Irenaeus og St. Cyprian. Sjera Sigurður segir að allsherjarvald það, sem Róm hafði á hinum fyrstutímum, kom af kringumstæðum kirkj- unnar á þeim dögum, sem þá varð að hafa fulla einingu í öllum lærdómum sínum. En er þá þessi eining ekki allt eins nauðsynleg á 19. öld, eins og hún var á öðru árhundraði eptir Krist? Talar þess utan ekki St. Irenaeus sjerstakiega um allsherjarvald kirkjunnar í Róm? En hvaða Prótestantar eru það sem játa þetta ailsherjarvald (potentiorem principalitatem)? Hvernig getur sjera Sig- urður komizt fram úr því, sem þó er heyrum kunnugt, að St. Irenaeus bað páfa Yilctor um að fyrirgefa austurlenzk- um biskupum, eráttuað útilokast frá kirkjunni? J>að varð þó að vera auðsjáanlega sökum þess hærra valds, sem biskup Viktor af Róm hafði, þegar hann gat útilokað fjær- læga biskupa frá embættum þeirra í Asíu. St. Cyprian viðurkennir allsherjarvald kirkjunnar í Róm, því hann segir með berum orðum: »þar er St. PýefMrs-stóll og allsherjarkirkjan, og þaðan kemur öll sam- kvæm eining meðal prestanna«. Frá óhlýðni við þessa kirkju segir hann enn fremur »spretta villulærdómar og 1) Acta 2, v. 37. 2} Acta 5, v. 29: Pjetor yfirgekk og alla atira postala í jar- teiknum. Sknggi hans læknaH veika; hann alleina, eins og sjá má af Nýja Testamentinn nppvakti dantía; alleina hann þurfti oigi annat) on tala til Ananíasar og Sapphírn, og dantlinn fylgdi orí>nm hans {pegar í staíi. Acta kap. 5. v. 1,—10.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Kvarði
(4) Litaspjald