(8) Blaðsíða 12
12
Jn-eyttu aldrei fjclaga J)inn ineð því að
tala of lengi, cða of opt.
^ Sá er einn fær um að stjórna, sem hef-
ur lært að hlýða.
\. Sá sem okki vill missa af lirósi, sýnir að
hann í rauninni er ekki hrósverður; og
sjálfsþótti er viss förunautur fávizku.
Sannleiki er oss meðfæddur; og með því
að hafna sannsögli ofbjóðum vjer eðli vora.
Tungan er eins og skeiðhestur, sem
hleypur því harðar, sem liann liefur ljett-
ara að bera.
Orð eru skuggar verkanna, og málsnildin
prýði hvorutvcggja.
það er trúin ein, sein vcitir sanna hug-
svölun í sorg, og kennir rjetta sjálfsaf-
neitun.
\ Aðfyndni alvörugefins vinar er betri en
skjall sættmalandi hræsnara.
Vitur inaður Ijettir sjer mæðubyrðina
ineð von, og beygir drambscini meðlæt-
isins með íhugun uin óstöðugleika þess.
Af því að mannelska getur aldrei átt
sjer stað sem dyggð út af fyrir sig, þá cr
hún viss að hafa í för með sjer ótal fleiri
mannkosti.
Einnar stundar svefn fyrir miðnætti er
betri, en tveggja stunda cptir.
Að hjálpa vinum sínum, og eyðileggja
sjálfan sig fyrir, er hermannlegt; að hugsa
um engan nema sjálfan sig, er svívirðilegt.
þær stundir sem þú eyðir í leti og iðju-
leysi, mega naumast heita nokkur tilvera.
Sá einn er rjettilega örlátur, scm útbýtir
eptir efnum, og þar sem þörfin er mest.
Ágirnd er aumt böl; en að lifa ánægður
með nægilegt, er jarðnesk sæla.
þar sem blygðun er ekki burt vikin, þar
getur dyggð komizt að með tímanum.
þær hörmungar, sem þú eigi mátt hjá
komast, skaltu bera með hugrckki.
Enginn hygginn inaður fellur öðru sinui
í þá hrösun, sem hann einu sinni hefur
liðið fyrir.
Opt hefur lítið tilefni koinið miklu til
leiðar, þó Iiægt hafi farið.
Góður maður á miklu hægra með að fyr-
ii'gefa, en hefna sín.
Auður og upphefð eru brothættar stoðir,
en sakleysi er áreiðanlegur stólpi.
Vendu einhvern á að drekka, og fljótt
skaltu gjöra hann fátækan.
Eins og farangur er fyrir herlið, cins er
auðlegð fyrir dyggð; herinn getur ekki án
hans verið, og má ekki skilja liann eptir,
en hann hefur af lionum farartálina.
Öhóf í klæðaburði sprettur af hinum fyr-
irlitlegasta hjegómaskap.
Vendu barnið á meðaumkunarsemi, og -
inun það verða kærleiksfullt.
Hlýddu á með þolinmæði, og svaraðu /
með úrlausn; athugaleysi er vottur um fyr-
irlitningu, og fyrirlitning verður aldrei fyr-
irgefin.
Uppgjörð auðmýkt kemur sjer verr en
augljóst drainb, eins og hræsni er viðbjóðs-
legri en djörfung.
Láttu það vera þitt mark og mið í allri
keppni að leita sannleikans; það er vesæll
sigur að þagga niður mótstöðumann sinn
ineð stóryrðum.
Virtu sannlcikann hvar helzt sem þú finn-
ur hann; livor mundi ekki taka upp gim-
stein, þó að hann Iægi í inykjuhaug!
það er eins munur á kænsku og vizku,
eins og á rökkri og björtum degi.
Gakk cigi ofan á auðvirðilegasta kvik-
indi, og smjaðra ckki fyrir voldugasta liöfð-
ingja; drainb og smjaður er hvorttveggja
jafn vesælmannlegt.
Framför vor í þekkingu fer optast eptir 'i
því, sem vjer þykjumst þurfa hennar með.
Hvort sein þú les sjálfur, eða hlustar á /
aðra, þá taktu vel eptir.
Sjerhver dagur er stutt æfi, og öll vor
æfi er ekki annað, en einu dagur upp apt-
ur og aptur.
Sá sein er gjarn á frjettaburð, hlýtur
annaðhvort að vita mikið, eða muna vel;
ella verður hann hverjum manni hvumleiður.
Talaðu aldrci nema þegar þú hel'ur eitt-
hvað til að segja.
Eins og óhreinn blettur saurgar hreint
fat, eins flekkar óhreint samtal saklausa sál.
Einni lýgi veitir ekki af tólf öðrumsjer
til stuðnings; og reynist ein ósönn, renna
allar hinar.
það er með lífið, cins og mcð vínið: sá
sem vili hafa gott af því, má ekki ganga
of nærri dreggjunum. ,
Orðstýr þýtur upp eins og bóla, varir
líkt og skuggi, og deyr út af í barmi tímans.
það tjáir ekki að Iiafa opin augu líkam-
ans, ef augu sálarinnar eru aptur lukt.