(6) Blaðsíða 6
G
til þjó'ðarinnar, að hann bæði afsökunar á því, að hann
væri til.
Það er leiðinlegt, að Kjarval skuli halda að hann þurfi
að leggja sig i lima að vera að öllu leyti öðruvísi en aðr-
ir menn, þó hann máli öðruvísi en aðrir. Og þó hann halöi
að þetta sé „auglýsing“ fyrir sig, að fara laumulega með
sýningu, sem hann þarf að fá 5000 gesti til að skoða, þá
verður það ekki auglýsing fyrir sýningum hans. — Það
er áreiðanlegt.
Og vilji hann endilega láta fólk vita, að hann sé sér-
kennilegur málari og sérkennilegur maður, þá auglýsir
hann það best með því, að fá fólk til að koma á sýning-
una í Markaðsskálnum.
Mér dettur ekki i hug að dæma hér um listgildi þessara
mynda Kjarvals. En það geta menn verið alveg vissir um,
að sýningin er skemtileg, hvað sem öðru líður.
Á flestöllum myndunum er Vífilsfell í einhVerri mynd,
stórt eða smátt, bjart eða dimt, þetta einkennilega fjall,
sem séð frá Svínahrauni er eins og hestur sem ennþá er
hálfpartinn i kafi í hinu ómótaða fjalli, eins og þetta kletta-
hross sé farið að hrista af sér óskapnað fjallsins og muni
á næsta augnabliki lyfta hausnum upp og frísa á móti
kvöldsólinni.
í þessu umhverfi, með þenna hálfmyndaða fjallhest fyr-
ir augum, hefir Kjarval verið nótt og nýtan dag undan-
farin ár, og leikið sér að því, að mála hraunið, með öll-
lun sínum dýrðlegu mosalitum, sem verða eins og kunnugt
er ennþá dýrðlegri í pensli Kjarvals en óskáldleg augu
geta séð þá.
En hraunið hefir haft honum annað að bjóða. Úr þvi
hafa orðið hin furðulegustu myndir, fyrir augum Kjarvals,
stundum andlit, styndum alls konar fólk — eins og þegar
þjóðtrú, myrkfælni eða innblásið ímyndunaraflið gerir alla
náttúruna í kringum mann morandi af lifi.
Engin ástæða er til að fárast um þó að málarinn hafi
ekki gengið nákvæmar frá hverri mynd, en náttúran sjálf
gekk frá hestinum í Vífilsfelli.
Sýningin er opin í dag. Velunnarar Kjarvals gera ekkert
betra með þá stund, sem fer í að sjá sýningu þessa. Og