(10) Blaðsíða 6
6
Sjdklingnrinn skal drckka mikife.af volgu fjallagrasa, grjdna
efiur gulrófuseyfei, blöndu&u meb talsverSu af brenndum sikri,
ebur meb hunangi, sem miklu er betra; líka er honum holl
innöndun af heitri vatnsgufu; þó útheimta þessi brjóstil-
felli, ab læknisins sje undir eins leitaS.
Fylgi sóttinni niburgangur, sem er mjög sjaldgæfur í
yfirgangandi veiki, skal sjúklingurinn drekka álúnsmisu —
kúífulla teskeib af fínt muldu álúni meb mörk af sjób-
heitri mjólk eSur hrísgrjdnaseybi.
Mjög mikib ríbur á því, ab sjúklingurinn hafi góbar
hægbir tii baksins, og skal því setja honum stólpípu daglega,
ef ekki eru önnur þess háttar me&öl vií) hendina. þegar þvag-
tregba er, skal brúka heita vatnsbakstra efiur grjónabakstra,
sem lagbir eru neban til á lífib og ofan á milli fótanna; skal
halda áfram meb þá og sraá velgja þá, þangaö til þvagib fer
ab leysast.
þab er slæmt tilfelli, þegar sjúklingar fá legusár, sem
optast kemur á lærhnúturnar og nefean til á bakife, og orsak-
ast vanalega af illri hirfeingu, efeur slæmu og hörfeu rdmi.
Til afe l'yrirbyggja þau er naufesynlegt, auk þess sem áfeur er
sagt um rúra og hirfeingu, afe hinn sjúki ekki liggi allt of
lengi óhreiffeur, og ifeuglega þvo mefe köldu vatni þá stafei,
sem sárin vanalega koma á, en þerra þá vel á eptir; ef rofei
er kominn, þá er betra, afe brúka til þess álúnsvatn, og komi
sárin samt sem áfeur, skal leggja vife þau mjúkt Ijerept, ið-
ugiega vætt í volgu vatni; og rífeur á því, afe ljereptife sje
hrcint, í hvort skipti, sem þafe er vifelagt, en sje daufci í sár-
unum, þá er betra afe brúka volga grjónabakstra. En optast
rekur þó afe því, afe leita verfeur læknishjálpar, og er betra
afe gjöra þafe fyr en seinna. Oglefei og uppsala, sem stund-
tim fylgir mefe veikinni, einkura í byrjun hennar, batnar opt
vife afe drekka volgt vatn efeur vife þafe, afe gleipa piilur bón-
fer til úr klaka.
þafe er naufesynlegt, afe sami kvennmafeurinn þjóni hiu-
um veika, þogar því verfeur vifckomife, og er þafe engan veg-
inn víst, afe henni sje hættara vife að fá sjúkdóminn en öfer-
um, því mörg dæmi sanna hið mótsetta, og kemur þaðafþví,
afe hún smávenst súttardömpunum, svo þeir vinna ekki á
hana, einkum el' gætt er þess lireinlætis, sem afe framan er
tilfrert, og ef hún brúkar naufesynlegt hreinlæti vife sjálfa sig;
þcsr vegna skal hiín ætífe þvo sjer eptir þafe hún hefir eitt-
hvafe sýslafe vife hinn sjúka, og jafnan vera í hreinum fötum,
J>eir sem úttast næmleika sóttarinnar eru óhæiilegir til að
hir?a veika.
Taugaveikin er næmur sjúkdómur, en þó fcr næmleiki