6 gang, meí> verlc í lífinu, einkanlega liœgra megin fyrir neían naflann. Tungan er þá hvervetna þakin hvítri efea gulleitri ska'n, og menu kvaiti yfir óbragfei í munninum. þegar þetta hefur varafe í nokkra daga, þá byrjar sjálf sóttin mefe sterkum kuldalirolli, og fylgir honum hiti og beinverkir. Yarir kuldahrollurinn stundum vife og vife í 2 efea 3 daga, og er einkum lakastur undir kveldife; honum fylgir þorsti og hiti eöa brenn- andi tiliinning í hörundinu. Lífæfein verfeur ófe og slær frá 90—100 á mínútunni. A 4. degi þessa tímabils verfeur sóttin hvafe megnust. Tung- an verfeur þá enn nú óhreinni, en er raufe á röndunum og framan f brodd- inum. þeirn finnst smekkurinn í munninum ymiist smefejulegur efea bitur, og mikife seigt slím kemur í munn og kverkar þeim, er stundum ollir klýju og uppsöln. Ilvervetna hafa þeir streng nokkurn fyrir bringsmöl- unum, og sje þrýst á lífife um naflann, svo innýflin eins og ýtist upp á vife, þá vesnar strengurinn; mefe honum vex og höfufepínan, magnleysife og sóttin; og fylgir því þá meir efea minna ringl efea dofei. 2. Tímabil. Á millum 7. og 8. dags, frá því sjúklingur fyrst fór afe kenna til veikinnar, merkja menn optast nær meiri efea minni þrota í lífinu, og sje þá stutt á lífife nefeanvert vife naflann hœgra megin, þá finnur sjúklingur til eymsla, sem stundum eru svo sár, afe hann eigi þolir, afe mafeur styfeji fast á lífife. Leggi menn nú flatan lófann á lífife á þennan stafe, finna menn, afe lífife er frábrugfeife því, sem vanalegt er. þafe er eins og þafe sje vökvi efea vindur í görnunum, sem fœrist undan lófanum, og lifife er eins og þjóttulegra, en á heiibrigfeum er vandi til. Sjúktingar missa nú livervetna ráfeife; andlitife rofenar og þrútnar, og augun verfea raufeleitari en vanalega. Sóttin tekur sig, eins og fyr er um getife, eink- um á á kveldin mefe hörfeum og tífeum slagæfeaslætti, óráfei og kippum, sem fylgja þyngsli fyrir brjósti, óbnr andardráttur og tífeur. þeir, sem deyja á þessa tímabili, fara annafehvort úr þyngslum fyrir brjóstinu efea í nokkurs lconar taugateygjum. 3. Tímabilife þekkist á því, afe þá minnka kraptarnir enn nú meira; sjúklingar liggja þá opt agndofa, og geta sig ekki hrcift. Slagæfein er ákaflega ófe, ogslær frá 100 —120 í mínútunni. Ilún verfeur þá veik, ó- regluleg, lætur ljett undan fingri, þegar á hana er þrýst. Hörundife er þurrt og svitalaust, en hendur og fœtur kólna hvervetna framar venju. Flestir sjúklingar hafa á þessu tímabili allmikinn og tífean nifeurgang, svo rúmife verfeur, sem menn kalla, eigi varife; tungan verfeur þurr og er þakin brún-móleitri skorpu. Varirnar verfea og þurrar ogdökkleitar, þcgar sóttin>er mjtig illkynjufe; munnurinn fyllist af slími, og sjúklingar eiga mjög bágt mefe afe rjetta út tnnguna; magnleysi þeirra sýnirsig í því, afe hend- urnar skjálfa, og eru þeir opt afe klóra mefe þeim í dýnuna; sumir eiga bágt mefe afe renna nifeur, sökum slímsins í munninum, og opt veitir á þessu tímabili örfeugt, afe veita þeim afera nœring en ofnrþunnt saup, t. d. inysu efea hafrasúpu, og þá lítife í einu. Flestir sjúklingar hafa á þessu

(1) Front Board
(2) Front Board
(3) Front Flyleaf
(4) Front Flyleaf
(5) Page 1
(6) Page 2
(7) Page 3
(8) Page 4
(9) Page 5
(10) Page 6
(11) Page 7
(12) Page 8
(13) Page 9
(14) Page 10
(15) Page 11
(16) Page 12
(17) Page 13
(18) Page 14
(19) Page 15
(20) Page 16
(21) Rear Flyleaf
(22) Rear Flyleaf
(23) Rear Board
(24) Rear Board
(25) Spine
(26) Fore Edge
(27) Scale
(28) Color Palette