13 Christendommens Sandhed”. Dette er i Sandhed det faste Punkt hvorom hele Beviisforelsen drejer sig. Det erholder sin for- nemste Styrke af den Forudsætning, at den Persons Overbe- visning-, som vil gjore saadanne Opoffrelser, maa være velbe- grundet. Menneskene gjore ikke store Opoffrelser for Smaa- ting eller for Det hvorom de nære den mindste Tvivl. En Mands Overbevisning vil blive stærk eller svag i Forhold til Styrken eller Svagheden af Beviserne hvorpaa den er begrun- det; og, bliver han opfordret til at forsvare en saadan Overbe- visning, vil han handle med Bestemthed, Udholdenhed, Urokke- lighed, eller det Modsatte, alt i Forhold til Inderligheden af hans Tro paa dens Rigtighed. ■ Vi gaa nu over til at prove Hahnemann som Iiomoeopa- thiens Opfinder efter denne Maalestok, til at undersoge Beviset paa hvilket hans Tro paa hans Lære var begrundet, og den Fremgangsmaade som han i Kraft deraf vedtog. Det var i Aaret 1790, idet han oversatte Dr. Cullens Ma- teria Medica, at den forste Idee om den Iloemoeopathiske Lov opstod i Ilahnemanns Sjæl. Han skyndte sig ikke med at med- dele Verden denne Idee. Da han havde fundet sin Formod- ning, at den Peruvianske Barks helbredende Egenskaber i Kold- feber muligen kunde bero paa dens Kraft til at frembringe Symptomer som lignede denne Sygdom, bekræftet ved at prove Barkens Virkninger paa sig selv, fortæller man, at han, for at forebygge Muligheden af Skuffelse, overtalte nogle Venner til at gjentage Expcrimentet — og da lignende Resultater paa- fulgte i ethvert Tilfælde — begav han sig, stottende sig til dette Factum, til at anstille lignende Prover med andre velbe- kjendte Medicamenter og alle disse uden Undtagelse bestyrkede hans forste Indtryk. Da han nu ved disse og andre Experi- menter af samme Slags havde overbeviist sig selv om, at han endelig havde fundet en Helbredelses-Lov, vovede han i Aaret 1796 — nemlig sex Aar efter den forste Opdagelse — i et paa den Tid udkommende Tidsskrift, at offentliggjore sine Tanker om Sagen. Og hvad den vide Verden angik, synes det at Sa- gen den Gang ikke kom videre. Men var Hahnemann imidler-

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða 1
(10) Blaðsíða 2
(11) Blaðsíða 3
(12) Blaðsíða 4
(13) Blaðsíða 5
(14) Blaðsíða 6
(15) Blaðsíða 7
(16) Blaðsíða 8
(17) Blaðsíða 9
(18) Blaðsíða 10
(19) Blaðsíða 11
(20) Blaðsíða 12
(21) Blaðsíða 13
(22) Blaðsíða 14
(23) Blaðsíða 15
(24) Blaðsíða 16
(25) Blaðsíða 17
(26) Blaðsíða 18
(27) Blaðsíða 19
(28) Blaðsíða 20
(29) Blaðsíða 21
(30) Blaðsíða 22
(31) Blaðsíða 23
(32) Blaðsíða 24
(33) Blaðsíða 25
(34) Blaðsíða 26
(35) Blaðsíða 27
(36) Blaðsíða 28
(37) Blaðsíða 29
(38) Blaðsíða 30
(39) Blaðsíða 31
(40) Blaðsíða 32
(41) Blaðsíða 33
(42) Blaðsíða 34
(43) Blaðsíða 35
(44) Blaðsíða 36
(45) Blaðsíða 37
(46) Blaðsíða 38
(47) Blaðsíða 39
(48) Blaðsíða 40
(49) Blaðsíða 41
(50) Blaðsíða 42
(51) Blaðsíða 43
(52) Blaðsíða 44
(53) Blaðsíða 45
(54) Blaðsíða 46
(55) Blaðsíða 47
(56) Blaðsíða 48
(57) Blaðsíða 49
(58) Blaðsíða 50
(59) Blaðsíða 51
(60) Blaðsíða 52
(61) Saurblað
(62) Saurblað
(63) Band
(64) Band
(65) Kjölur
(66) Framsnið
(67) Kvarði
(68) Litaspjald