11 þat |já kyndist hve sá konungr hatði vel ofþyrmt véum, er Hákon báðu heilan koma ráð öll ok regin. Góðu dœgri verðr sá gramr ofborinn, er sér getr slíkan sefa; hans aldar æ mun vera at góðu getit. XYIII. Kunnigt dá vardt hur konungen hade vördat de vigda husen, nár Hákan bádo helsad vara gudar och váldiga vásen. XIX. I en god stund varder den gramen född, som fár ett sádant sinne; lians álder alltid skall i lieder hállas. Mun úbundinn á ýta siöt Fenrisúlfr oífara áðr iafngóðr á auða tröð konungmaðr komi. Deyi' fé, deyja frændi-, eyðist land ok láð; siðst Hákon fór með heiðin goð, mörg er þióð ofþiáð. XX. Mond’ öfver menniskors mark obunden Fenrisulf fara förr án sá fullgod i hans fotspár öde en konung kommer. XXI. Hjordar dö, dö ock frander, land och egnd förödas; sedan Hákan for med hedna gudar, máng’ folk i traldom tvungits.

(1) Band
(2) Band
(3) Blaðsíða [1]
(4) Blaðsíða [2]
(5) Blaðsíða 1
(6) Blaðsíða 2
(7) Blaðsíða 3
(8) Blaðsíða 4
(9) Blaðsíða 5
(10) Blaðsíða 6
(11) Blaðsíða 7
(12) Blaðsíða 8
(13) Blaðsíða 9
(14) Blaðsíða 10
(15) Blaðsíða 11
(16) Blaðsíða 12
(17) Blaðsíða 13
(18) Blaðsíða 14
(19) Blaðsíða 15
(20) Blaðsíða 16
(21) Blaðsíða 17
(22) Blaðsíða 18
(23) Blaðsíða 19
(24) Blaðsíða 20
(25) Blaðsíða 21
(26) Blaðsíða 22
(27) Blaðsíða 23
(28) Blaðsíða 24
(29) Blaðsíða 25
(30) Blaðsíða 26
(31) Band
(32) Band
(33) Kjölur
(34) Framsnið
(35) Kvarði
(36) Litaspjald