BROT ÚR BLAÐAGREINUM TÍMINN 13. MARS 1951 Úr viðtali við Valtý Pétursson að lokinni Parísardvöl ... — Eru margir íslendingar við listnám í París? — í fyrravetur vorum við þar fimm, Gerður Helga- dóttir, Guðmundur Elíasson, sem unnu undir hand- leiðslu hins fræga myndhöggvara, Zadkins, og svo við Hjörleifur Sigurðsson og Hörður Ágústsson. Síðan hefir orðið einhver breyting. Við Hjörleifur höfum farið, en aðrir bætzt við. — Hvað ber hæst á listasviðinu í París um þessar mundir? — Málaralist ber þar hæst eins og alltaf hefir verið. En þar næst má að öllum líkindum telja leikhúsin og ballettinn. Bókmenntunum er ég ekki eins kunnugur og skyldi, en mér virðist svo sem þar sé ekkert sérlega merkilegt nýtt að gerast um þessar mundir. Og mun það einnig álit bókmenntamanna. Höggmyndalistin í París virðist ekki vera eins lifandi og málverkið. Sem dæmi upp á það, að Frakkar sjálfir gera sér þetta fyllilega Ijóst, má nefna það, að undan- farið hefir birzt greinaflokkur í einu helzta listablaði Frakklands, sem borið hefir titilinn: Hin vanrækta höggmyndalist. Fá þar ádrepur listamennirnir sjálfir og þó einnig hið opinbera, sem talið er vanrækja að notfæra sér verk þessara listamanna. Mun þykja, að þá sé illa komið í París og á Frakklandi yfirleitt, ef hætt er að gæta þar skapandi höggmyndalistar á almannafæri. En svo er þó ekki með öllu. Nútímalistin hefir haldið innreið sína hvað snertir gerð minnismerkja. Geta má þess til gamans, að sveitahérað eitt í Suður-Frakklandi, sem hefir orðið hart úti vegna flótta unga fólksins til bæjanna, hefir látið reisa hinum brottfluttu minnismerki, sem er óhlut- rænt. Er það eitt af verkum ungs myndhöggvara, að nafni Gilioli. Á einni af breiðgötum Parísarborgar er annað óhlutrænt minnismerki, sem tileinkað er föllnum ættjarðarvinum frá síðustu heimsstyrjöld. Eru þessar myndir þannig úr garði gerðar, að hinn umdeildi Vatnsberi okkar myndi verða hlægileg náttúrustæling í samanburði við þær. Er þetta þá hin ríkjandi list í París? Nei, ekki skulum við segja það. Mér virðist eins og hvort tveggja, hið hlutræna og óhlutræna, bítist hvorki um fyrsta eða annað sætið, heldur séu báðar list- greinarnar viðurkenndar að jöfnu. Það sem baráttan stendur um, er eingöngu að verkið nái tilgangi sínum og sé gott. Einkunnarorð listamanna í París í dag virðist vera, að það skipti ekki máli, hvort myndin sé hlutræn eða óhlutræn, heldur aðeins það hvort hún sé mynd eða ekki mynd. Yfirleitt eru Parísarbúar ekki með neina fordóma í garð hinnar óhlutrænu listar og yngri kynslóðin virðist leita fyrir sér á báða bóga og finna það, sem hæfir hverjum bezt. Sá, sem kynnist því raunverulega, sem er að gerast á myndlistarsviðinu í París, hlýtur að komast að þeirri niðurstöðu, að milli þessara tveggja megin liststefna sé raunverulega ekki eins mikið haf og margir vilja vera láta. Parísarbúinn hefir alltaf haft mikinn áhuga á öllum nýjungum á listasviðinu og margir villast út á þær götur, að leggja megin áherzlu á frumleika. En einn af frægustu núlifandi málurum Frakklands G. Braque, sagði eitt sinn í viðtali við blaðamann, að frumleiki 24

(1) Kápa
(2) Kápa
(3) Blaðsíða 1
(4) Blaðsíða 2
(5) Blaðsíða 3
(6) Blaðsíða 4
(7) Blaðsíða 5
(8) Blaðsíða 6
(9) Blaðsíða 7
(10) Blaðsíða 8
(11) Blaðsíða 9
(12) Blaðsíða 10
(13) Blaðsíða 11
(14) Blaðsíða 12
(15) Blaðsíða 13
(16) Blaðsíða 14
(17) Blaðsíða 15
(18) Blaðsíða 16
(19) Blaðsíða 17
(20) Blaðsíða 18
(21) Blaðsíða 19
(22) Blaðsíða 20
(23) Blaðsíða 21
(24) Blaðsíða 22
(25) Blaðsíða 23
(26) Blaðsíða 24
(27) Blaðsíða 25
(28) Blaðsíða 26
(29) Blaðsíða 27
(30) Blaðsíða 28
(31) Blaðsíða 29
(32) Blaðsíða 30
(33) Blaðsíða 31
(34) Blaðsíða 32
(35) Blaðsíða 33
(36) Blaðsíða 34
(37) Blaðsíða 35
(38) Blaðsíða 36
(39) Blaðsíða 37
(40) Blaðsíða 38
(41) Blaðsíða 39
(42) Blaðsíða 40
(43) Blaðsíða 41
(44) Blaðsíða 42
(45) Blaðsíða 43
(46) Blaðsíða 44
(47) Blaðsíða 45
(48) Blaðsíða 46
(49) Blaðsíða 47
(50) Blaðsíða 48
(51) Kápa
(52) Kápa
(53) Kvarði
(54) Litaspjald