13 verlit, qnocirca liaud inepte Poetæ reccntiores vocem ac- cent*) usurparunt uti sermonis nomen uohilissimum, Ab altera parte consideratus accentus qvoque univer- salem quendam sermonem sistit, qvi vere est totius humani geueris vernaculus, imo & iuter nonnulla animalia (ut quas- dam aves) iutclligibilis. Ecquis est, qui irati accentum a blaudieutis haud íacile dignoscat, etiam iu lingva omnino ^ ignota, qui lætum a lamentabili, superbum ab humili non disceruat. Imo & hoc sæpe accentus prodit, utrum homo falsa an vera loquatur, utrum certa vel iucerta, utrum par- tem sermonis supprimat ob timorem, au libere loqvatur. Secreta astutia h malignitas acceutu sæpe manifestatur. Sic acceutus hatid solum lingpœ anitna est, uti Rousseau illum recte vocavit, verum contra animœ lingva dici potest. Accentum enim formant h concinnant, quæ homiui iusunt pathemata, persæpe præter illius voluntatem. Yerum h accentus tempore prius homiui infuisse cen- sendus est, quam literalis iingva; literalis nempe lingva est quædam accentus crystallus. Et quidem jant apud iufanteiu multo prius mater diseernit accentus quam loqvendi facul- tatem, ut cibum postulautem, dolore vel frigore aíilictum, reqviescere volentem, biaudientem, succensum facile intelli- gat. Iino & in ultimis vitæ momentis post perditum liugvæ literalis usum dignoscuutur accentus. **) Ceterum, cum acceutus tantus A tam multifarius usus sit, tuto concludimus illuin ab initio maximum contulisse ad literalem sermouem formandum, idque, ut nobis videtur, hoc pacto: Postquam literalis lingva usurpari coepit, quamlibet certe vocein, quamlibet syllabam, acceutus quidem comita- batur; sed eandem vocem multifarii accentus sequebantur, ut jam apud Siuesenses; literali quidem voce vel verbo certa quædam siguificabatur notio , aut sensatio, sed accen- tuum varietate magua caterva affiuium notionuin & sensatio- num exprimi solebat; has qtiidem omnes notiones literalibus vocibus exprimere nemo uiiquam iu animum induxit, sed ad inajorem lingvæ perspicuitatem h certitudinem sermonis necessarium fuit tales notiones, quæ freqventissime recurre- bant, quæque accentu tantum significabantur, etiam stabilibus signis literalibus exprimere; tali modo formata sunt multa præformativa iV afformativa h variæ syllabæ radicalibus ad- 1 jectæ & forte inimissæ. Imo & sæpe accentus ipse tale vocis literale additamentuin ex parte formaverat, nam, longius pro- tractus iu radicali quadam syllaba, novam vocalem literæ iu- terdum addere visus est. Sic illud phænomenou explico, quod in plerisque afformativis lingvarum antiquarum voca- les multo magis prævalent quam consonantes, & inter conso- nantes liquidæ magis quam mutæ. In græca lingva atque latina sane litera s, frequentissime occurrit in afformativis syllabis, veruin & talis sibilans aspiratio proxime accedit *) í'Ty latest nccents liear. Byron. .**) lieue etiani hoc respecta poeta: My lalcst accents liear.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Blaðsíða 41
(52) Blaðsíða 42
(53) Saurblað
(54) Saurblað
(55) Band
(56) Band
(57) Kjölur
(58) Framsnið
(59) Kvarði
(60) Litaspjald