22 ielevtas voces, impvirais rhythmice recurrentes, damnarimt Jlomaui, non quia hic oratiouis hahitus per se atires offen- dit,*) sed quia omuia, quæ ejusmodi sunt, efficiuut, ut auditor aliud agat, aliud cogitet, quam quod optat orator. l\ec pauca, uec vilia rhetoricæ præcepta circa linguam ver- santur, quæ omuino ex orationis necessitate & conunodo nata sunt. Tale est, quicquid de sententiarum forma, ha- hitu, longitudiue præscriptuni est, ut nec uimís longæ sint, nec nimis ahruptæ; ne prolixitate fatigeut, ne hrevitate dis- sipeut, ne iterando negligcntem, ne niiuia quadarn perspi- cuitate fastidiosuin reddaut auditorem. Hiuc factum est, ut quæsita sit apta quædam vocurn dispositio atque ordo orna- tus tales iu initio , tales iu medio, tales in íiue seuteutiæ jiositæ voces sint. Hinc nata svavitas, euphonia, rotuuditas tam vocum qvam seutentiarum. Hiuc totus ílle oratiouis ornatus externus, qui tam ipsius rei caussa oh perspicuita- tem, energiam, dignitatem, quam auditoris, ad illum persua- dendum, & deuique ipsius oratoris, ob artis gloriam, necessa- rius est visus, origiuem duxit. Orationis autem ornatus, qui imprimis in coucionibus, comitiis, curiis ad maturitatem per- veuit, paulatim sese propagavit, suamque vim exseruit in ornui hominum sermoue, & varia, quæ iu concioue apte & apposite dicta sunt ab oratore, sæpius sunt repetita iu faiui- liari colloquio, & nounuuquam proverhiorum vim adepta coeperuut in homiuum ore versari. Tumque ut iu homiuuin coetihus majorihus, majora complectens ambitio uata est, primum cognita est sermonis vera vis , ferro &C igne sæpe potentior, &c imperaudi aliosque ducendi, uti videtur, homiui iunata cupiditas, summa cum lætitia novum qvasi telum ex- culti sermonU sive persuasiouis nacta est. Itaque coeperunt homines nou in coetu tantum ornate loqui fc amhitiose, ve- rum & intra privatos parietes &c domi, faciliorein sic & hu- maniorem auctoritatem excercentes in cognatos, liheros, ser- vos &c famulos, quain si physicæ potestatis soluin auctoritate jiiterenjtur, In liberis ciuitatibus etiam quotidianus sermo &c familiaris ornatior est. Oinuia artis rhetoricæ præcepta, quæ hahitum exteruunt oratiouis spectaut, quæ sane muita sunt atque summi mo- inenti, circa liugvam omniuo versautur, sunt autem ilia iu íhetorum operibus quæreuda, &monstrant, quam multifarium, quani magnum momentum dicendi ars habuerit iu sermone l'ormando. §• 23- Duo quidem momenta sunt, quæ priora quidera sunt tempore, qvam excultior ars dicendi; hanc autem raemoravi- mus prius, propter naturalem couuexiouem, quæ inter illam intercedit atque poesin. Hæc autem momenta sunt: religio atque dignitatum discriminatio in civili vita. Religionera quidem censemus ab humana vita oinnino inseparabilein adeo, ut nulla uuquam exstiterit humaui geueris ætas sine *) Ilaio cnlm oiunino ailvcrsatur scntcntia Aristot. Rliet. L. 3- o. 9.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Blaðsíða 41
(52) Blaðsíða 42
(53) Saurblað
(54) Saurblað
(55) Band
(56) Band
(57) Kjölur
(58) Framsnið
(59) Kvarði
(60) Litaspjald