30 súrclum foret illí, cui veritas imprimis cordi est; omnes enim alii respectus tolluutur & evanescunt præ studio veritatis: quia iu scientifico sermone quoddam est novi sermonis iu- ehoameutum & rudimentum, quod alii vix adhuc inchoatæ vitæ adáptatum est. Ce rnimus itaque in sermone ut iu quocunque alio oh- jccto solitum naturæ progressum per formarum varietatem, & a multitudiue recessum ad formaxn organicam, & in per- fecta forma orgauica novæ generationis principium. C a p u t III. De perfectione sermonis. §• 23. Sequjtur ut, in quo sermouis consistat perfeclio, paucis di- spiciamus. Apertum autem est, hanc perfectiouem poeticum tk oratorium sermonis genus maxime speetare, quantum vero ad scieutiftcum sermouem attinet, possibilitatem spectat & ap- titudinem, non vero jpsius efforinatiouem. Et sermonis quidem perfectio scieutiæ respectu omnis formalis est, ipsius autem sermonis respectu ex parte for- malis, ex parte autem materialis, Formalis illa est perfec- tio, quæ in sono observatur; materialis autem illa , quæ in organisatione vocum St sententiarum atque constructione. §• 29- Nonnulli existimavere, nullam esse liugvæ perfectionem absolutam, neque quoad souum, neque quoad organismum; sed cousvetudiue fierr, ut cuicunque genti videatur pulcher- rimum jd, quod apud illam iu usu est, &: aptissimum quo- que ad omues notiones exprimendas. Quæ res si sic habe- ret, nulla omuiuo foret hoc respectu Græci & Groeulaudici sermonis differeutia, ueque Arabici & Sinesensis, quod ta- meu absurdum esse vel primo aspectu patet. Nam si pere- griui sermouis iguorautia sæpe fit, ut illius concinuitatem nou statim sentiamus, & ut vernaculi sonum, cui aures as- suetæ suut, jucundiorem existimemus, hiuc certe non sequi- tur, ut lingvæ sono nulla insit absoluta svavitas per se per- ceptibilis. Verum sermo veruaculus sæpe alia nos rapit dul- cediue, & quidem potentiore, quarn illa soni dulcedine. Nam per hunc vel illum sermonem multis modis sæpe affectum esse, multa jucunda & iujucunda, svavia, terribilia, in illo audivisse, hoc animum arcte ligat, & quaúdam, partiin ama- toriam partim servilem, giguit cousuetudinem. Sed vix ul- lus est Germauorum, qui sonum linguæ gallicæ atque italicæ Jton judicet svaviorem, quam sui idiomatis, quanquam forte multas alías laudet sui sermonis præstantias. Veruin teuen- dum est, quod iuhujus disquisitionis principio proposuimus : quodlibet elementum literale, tam vocale, quam consonans, esse exprcssionem passionis aut ajj'ectionis alicujus simplicis cha-

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Blaðsíða 41
(52) Blaðsíða 42
(53) Saurblað
(54) Saurblað
(55) Band
(56) Band
(57) Kjölur
(58) Framsnið
(59) Kvarði
(60) Litaspjald