18 ka forebud, då en hvar kunde fdrutse svåra brytningar, har troligen Sigfrid funnit ratta tiden vara inne att ofver- tyga konungen, att ett vacklande rnellan kristendomens tydliga kraf samt omstandigheternas och egenviljans ford- ringar nu aliraminst finge ega rum; och infor den, som nu med andans kraft predikade bfver den for tillfållet sardeles lampligt valda texten: ”Utan en varder fodd med vatten och anda, kan han icke ingå i Guds rike”*), kunde Olof ej liingre bestå, utan lat sig dopas med slagt och hoffolk och sin har. Måhånda ville Olof genom detta mera afgorande steg jemvål vinna, och vann åfven sanno- likt efter hånd derigenom, de kristna Yestgotarne, som forut foretrådesvis och med mesta framgång hade ståmp- lat mot hans krona. (Det blefve ock i annat fali svårt att forklara, hvarfore han just efter denna tid skulle draga sig undan det hedniska Upland och soka ro bland Vestgotarne — nyss hans håtskaste fiender — om ej någon forsoning och sednare forbindelse med dem fore- gått). Och då Svearne ville skydda sin gamla r'att till konungavalet och sade sig ej behofva tigga råd af Vest- gdtarne samt yrkade, att riket ej skulle gå från forna konunga iitten; så uppstod hårigenom en sondring, som iunebar konungens råddning. Ty under denna allmånna villervalla var konungen ofvergifven af alla, utom af trenne åldriga och hedniska vånner, Arnvid, Thorvid och Freyvid. Med varm kån- sla for forna minnen hcillo sig dessa till honom och tånkte på de faror, som drogo sig tillsammans ofver Upsvearnes hoga konungaått. De talade med honom om denna att, ”den yppersta i Nordlanden, ty den år kommen från sjelfva Gudarne. Ej kan någon jemlikas med Upsala ko- nung. Gåldom Gudarne vår skyldiga tack, att så hittills hafver varit, ty de hafva lange hår låtit se sin omvård- nad for dem, som af deras att komne åro, ehuru man denna tro nu l'orlagga vil 1.” J dessa sista ord fmna vi en mild forebråelse mot Olof for hans nyligen forsig- *) Att Sigfrid infiir konungen tolliat en text med en strångarc kasuistisk tillampning, år ett factum, livaraf minnet bibehållit sig lange och åfven blifvit i sangen bevaradt, såsom visar sig af den liymn ofver Sigfrid, soin J. II. Schroder med- Helat i disputationcn ”De poesi sacra Latina medii ævi in Sue- cia” p. 44.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82
(83) Blaðsíða 83
(84) Blaðsíða 84
(85) Blaðsíða 85
(86) Blaðsíða 86
(87) Blaðsíða 87
(88) Blaðsíða 88
(89) Blaðsíða 89
(90) Blaðsíða 90
(91) Blaðsíða 91
(92) Blaðsíða 92
(93) Blaðsíða 93
(94) Blaðsíða 94
(95) Blaðsíða 95
(96) Blaðsíða 96
(97) Blaðsíða 97
(98) Blaðsíða 98
(99) Blaðsíða 99
(100) Blaðsíða 100