43 lockade *j. Dot finnes åfven exempel, att munkar aflcillo från kristendomen och forenade sig med hedningar**). Till Norge fordes kristendomen från England. Ej blott Håkan den gode var der uppfodd i den nya låran, utan iifven den mågtigt ingripande Olof Tryggvason vanns for dopet på Sorlingska oarne och formåide sig med en ir- landsk prinsessa och medforde prester och lårare. Redan bland Islands forstå kolonister funnos kristne, dopte i England och Irland. En del af desse kristnes efterkom- mande återvånde till hedendomen. En Islandska, Audur, hade mottagit dopet och var ganska kristligt sinnad; hon hade bonestallen på vissa hdjder, der hon hade upprest kors: dessa blefvo sedermera åfven for hennes hedniska anfdrvandter sårdeles heliga, de uppreste der afguda-alta- ren (jfr Landnamahok 110)i På detta sått måste nodvan- digt mångahanda kunskaper och erfarenheter sprida sig från kristna till hedningar, och åfven många kristliga sed- vånjor och åsigter ofvergå till dem. Olof Tryggvason stråckte sitt omvåndelsenit åfven till Island. I hans hof funnos flera dopte Islåndare; dessa atogo sig att forkunna sina broder Evangelium. Ledsa- gade af flere andliga och rikligt forsedde for alla behof, funno de snart hos vånner och slågtingar ett kraftigt un- derstod. Den ansedde lagmannen Thorgner vanns snart. Han genomdref lått och fogligt den nya lårans inforande under tillåtelsen for enhvar att hemligt, men ej offent- ligt, oflfra åt afgudar, samt att få, enligt hednisk sed, ut- såtta barn, åta hastkott o. s. v. Så omvåndes på ett enda thing, stilla och fredligt, hela Island utan tecken till fbrfbljelser eller utrotningsfdrsok af gamla seder. Ju allmånnare kristendomen blef, desto mera steg kul- turen; forbindelserna med utlandet blefvo allt ymnigare och innerligare; ja redan tidigt fanns det Islåndare, som besokte sjelfva Rom. Redan 1057 insattes Biskop i Skal- holt och femtio år sednare åfven i Holum. Biskoparnes anseende var ganska stort. De voro snart sagdt Isliin- *) SIi. Turner: the liistory of tlie Anglosaxons fLond' 1799—1801) II. 75 ur munkens från S:t Gallen kronik de reb. bell. Car. Magni. **) Chron. incerti auct. in hist. Norm. scriptt. 4.

(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Blaðsíða 33
(34) Blaðsíða 34
(35) Blaðsíða 35
(36) Blaðsíða 36
(37) Blaðsíða 37
(38) Blaðsíða 38
(39) Blaðsíða 39
(40) Blaðsíða 40
(41) Blaðsíða 41
(42) Blaðsíða 42
(43) Blaðsíða 43
(44) Blaðsíða 44
(45) Blaðsíða 45
(46) Blaðsíða 46
(47) Blaðsíða 47
(48) Blaðsíða 48
(49) Blaðsíða 49
(50) Blaðsíða 50
(51) Blaðsíða 51
(52) Blaðsíða 52
(53) Blaðsíða 53
(54) Blaðsíða 54
(55) Blaðsíða 55
(56) Blaðsíða 56
(57) Blaðsíða 57
(58) Blaðsíða 58
(59) Blaðsíða 59
(60) Blaðsíða 60
(61) Blaðsíða 61
(62) Blaðsíða 62
(63) Blaðsíða 63
(64) Blaðsíða 64
(65) Blaðsíða 65
(66) Blaðsíða 66
(67) Blaðsíða 67
(68) Blaðsíða 68
(69) Blaðsíða 69
(70) Blaðsíða 70
(71) Blaðsíða 71
(72) Blaðsíða 72
(73) Blaðsíða 73
(74) Blaðsíða 74
(75) Blaðsíða 75
(76) Blaðsíða 76
(77) Blaðsíða 77
(78) Blaðsíða 78
(79) Blaðsíða 79
(80) Blaðsíða 80
(81) Blaðsíða 81
(82) Blaðsíða 82