Sumrin 1932 og 1933 var bamadaglieimilið starfrækt í húsi Kveufélagsins imdir stjóm Friðþóru. Fyrra stunarið rak barnavemdamefhd dagheimilið tmdir forystu frú Þorbjargar Finarsdóttur en Kvenfélagið bauð frarn húsið sitt, lóðina og ýmsa aðra aðstoð. Seinna sumarið rak Kvenfélagið daglteimilið en fékk styrk frá bæjarsjóði. Sumarið eftir eða 1934 kom upp skarlatssótt og þótti læknum óráð að safna stómm bamahóp saman á einn stað. Starfsemi dagheimilisins féll því niður og byrjaði ekki aftur fyrr en 1938, þá í samráði við bamavemdamefhd og lækna bæjarins sem hjálpuðu til við að finna húsnæði. Kvenfélagskonum og fleiri faimst mikilvægt að korna bömimum frá umferð og reykmengun sem jókst vegna mikillar uppsveiflu í kringum síldarverksmiðjumar (Guðrún Bjömsdóttir bréf, 20. júní 1940). Nefrid var kosin til að annast undirbúning og framkvæmd málsins og var Guðrún Bjömsdóttir formaður nefiidarimiar. Kvenfélagið leigði tún og aðgang að tveimur litlum herbergjum og eldliúsi í litlu býli sem hét Stemaflatir. Félagið keypti stórt tjald þar sem bömin gátu borðað og leikið sér þegar rigndi og einnig voru settar upp rólur og sandkassar. Fyrsta sumarið var daglieimilið starfrækt í fimm vikur og vom 49 böm á aldrinum þriggja til níu ára sem dvöldu þar. Friðþóra Stefánsdóttir kennari sá um bamagæsluna og annaðist alla stjóm. Flún hafði með sér konu sem sá um matreiðsluna til að bömin fengu heita máltíð og síðdegishressingu. Bömin þurftu flest að ganga hálftíma hvora leið og oft vom yngstu bömin þreytt á leiðinni heim. Forstöðukonan sást oft meó bam á handleggnum á kvöldin á heimleið. Ótmlegt þótti hvemig hún gat afkastað öllu þessu og væri erfitt að ætlast til þess af fóstrum í dag (Guðrún Bjömsdóttir og Sigríður Jónsdóttir, 1957). „Var þetta fágætt affek, sem hún vann í þessu starfi.“ (Sigríður Thorlacius, 1981). Sumarið eftir eða árið 1939 sáu tvær fóstmr mn bamagæshma með 67 böm í umsjá shmi og vom færri sem komust að en vildu. Friðþóra var nú farin að sinna sínu eigin heimili og naut heimar ekki lengiu- við. Kvenfélagskonum fannst að eitthvað þyrfti að gera og seldu þær félagshúsið sitt. Lóð var fengin fyrir bamaheimili og húsið, sem þó var ekki fullbúið, vígt þann 21. júm' 1940. Dagheimilið fékk nafhið Leikskálar og var fyrst rnn sinn aðeins starfrækt yfir síldartímann, vegna síldarviimu margra mæðra, og fékk styrki frá ríki og bæ til rekstrarins. Það var venjulega opnað upp úr 20. júní og lokað í byrjun september og lun liundrað böm vom þar á aldrinum tveggja til sjö ára (Guðrún Bjömsdóttir og Sigríður Jónsdóttir, 1957). 51

(1) Front Cover
(2) Front Cover
(3) Page 1
(4) Page 2
(5) Page 3
(6) Page 4
(7) Page 5
(8) Page 6
(9) Page 7
(10) Page 8
(11) Page 9
(12) Page 10
(13) Page 11
(14) Page 12
(15) Page 13
(16) Page 14
(17) Page 15
(18) Page 16
(19) Page 17
(20) Page 18
(21) Page 19
(22) Page 20
(23) Page 21
(24) Page 22
(25) Page 23
(26) Page 24
(27) Page 25
(28) Page 26
(29) Page 27
(30) Page 28
(31) Page 29
(32) Page 30
(33) Page 31
(34) Page 32
(35) Page 33
(36) Page 34
(37) Page 35
(38) Page 36
(39) Page 37
(40) Page 38
(41) Page 39
(42) Page 40
(43) Page 41
(44) Page 42
(45) Page 43
(46) Page 44
(47) Page 45
(48) Page 46
(49) Page 47
(50) Page 48
(51) Page 49
(52) Page 50
(53) Page 51
(54) Page 52
(55) Page 53
(56) Page 54
(57) Page 55
(58) Page 56
(59) Page 57
(60) Page 58
(61) Page 59
(62) Page 60
(63) Page 61
(64) Page 62
(65) Page 63
(66) Page 64
(67) Page 65
(68) Page 66
(69) Page 67
(70) Page 68
(71) Page 69
(72) Page 70
(73) Page 71
(74) Page 72
(75) Page 73
(76) Page 74
(77) Page 75
(78) Page 76
(79) Page 77
(80) Page 78
(81) Page 79
(82) Page 80
(83) Page 81
(84) Page 82
(85) Page 83
(86) Page 84
(87) Page 85
(88) Page 86
(89) Page 87
(90) Page 88
(91) Page 89
(92) Page 90
(93) Page 91
(94) Page 92
(95) Back Cover
(96) Back Cover
(97) Scale
(98) Color Palette