þessum tíma, væni ekki fullnægjandi þar sem fleiri sóttu um en kæmust að. Þá benti hún á að námskeiðin væni dýr þegar litið væri til þess að stúlkumar matreiddu fyrir heimavistina. Hún nefiidi líka nokkurs konar námskeið, sem einstaklingar eða félög stóðu að, þar sem imgar stúlkur áttu að læra matreiðslu. Þetta tvennt, mötuneytisrekstur og námskeið félaga, væri í rauninni atvinnurekstur en ekki nám; stúlkumar væm notaðar sem ódýrt vinnuafl og einstaklingamir eða félögin græddu á þeim. Stúlkumar borguðu fyrir skólavistina og umiu líka! Sú staðreynd að þessi námskeið voru sótt þrátt fyrir þetta óréttlæti sýndi bara hversu lítið val konur hefðu um nám (Uimur Jakobsdóttir, 1922). Það var alltaf mikill áhugi á starfsmenntun kvenna á meðal kennara (Helgi Elíasson, 1946). Unni fannst vanta að húsmæórakennsla væri metin að verðleikum. Henni fannst að sérmenntun fyrir konur, sem vildu gerast kemiarar við húsmæðraskólana, væri af skomum skammti. Þær konur sem vildu mennta sig yrðu að leita til útlanda. Þetta famist henni ekki góð staða fyrir konm á íslandi og gramdist greinilega að þær konur sem höfðu Iagt það á sig að fara utan til náms væm atvinnulausar eftir heimkomu. Þær væm vel til þess búnar að starfa við húsmæðraskólana. Henni fannst einkennileg þögn ríkja um þessi mál (Unnur Jakobsdóttir, 1922). Lög um almenna húsmæðrafræðslu vom ekki samþykkt fyrr en árið 1941 (Helgi Elíasson, 1946). Unnur gerði sér grein fyrir fátækt þjóðariimar, enda búin að kynna sér málin vel, og komin með ellefli ára reynslu af kennarastarfinu þegar hún skrifaði greinina. Hún vissi hvemig ástandið var. Þrátt fyrir að þjóðin væri fátæk þá fannst henni að konur mættu ekki missa móðimi og hætta að beijast fýrir því að stofnaðir yrðu húsmæðraskólar. Konur, sem myndu stjóma skólunum, væru vanar að spara og því þyrffi ekki mikið til rekshirsms. Henni fannst ekki gott að eina leiðin til að læra matreiðslu væri aó matreiða fyrir „kostgangara í Reykjavík, eða fá að öðrum kosti enga tilsögn eða leiðbeiningu í því er snertir störf heimilanna." (Umiur Jakobsdóttir, 1922, bls. 46-47). Vegna þessa ástands yrðu konur því að hafa kjark til að beijast og láta ekki draga úr baráttuþrekinu því þó að þjóðin ætti ekki í fjárhagsörðugleikum þá myndi þingið og stjóm landsms ekki veita þeim fjámiagn til skólanna án baráttu. Líklega horfði hún í þessu sambandi til allra frumvarpaima sem hefðu getað greitt 59

(1) Kápa
(2) Kápa
(3) Blaðsíða 1
(4) Blaðsíða 2
(5) Blaðsíða 3
(6) Blaðsíða 4
(7) Blaðsíða 5
(8) Blaðsíða 6
(9) Blaðsíða 7
(10) Blaðsíða 8
(11) Blaðsíða 9
(12) Blaðsíða 10
(13) Blaðsíða 11
(14) Blaðsíða 12
(15) Blaðsíða 13
(16) Blaðsíða 14
(17) Blaðsíða 15
(18) Blaðsíða 16
(19) Blaðsíða 17
(20) Blaðsíða 18
(21) Blaðsíða 19
(22) Blaðsíða 20
(23) Blaðsíða 21
(24) Blaðsíða 22
(25) Blaðsíða 23
(26) Blaðsíða 24
(27) Blaðsíða 25
(28) Blaðsíða 26
(29) Blaðsíða 27
(30) Blaðsíða 28
(31) Blaðsíða 29
(32) Blaðsíða 30
(33) Blaðsíða 31
(34) Blaðsíða 32
(35) Blaðsíða 33
(36) Blaðsíða 34
(37) Blaðsíða 35
(38) Blaðsíða 36
(39) Blaðsíða 37
(40) Blaðsíða 38
(41) Blaðsíða 39
(42) Blaðsíða 40
(43) Blaðsíða 41
(44) Blaðsíða 42
(45) Blaðsíða 43
(46) Blaðsíða 44
(47) Blaðsíða 45
(48) Blaðsíða 46
(49) Blaðsíða 47
(50) Blaðsíða 48
(51) Blaðsíða 49
(52) Blaðsíða 50
(53) Blaðsíða 51
(54) Blaðsíða 52
(55) Blaðsíða 53
(56) Blaðsíða 54
(57) Blaðsíða 55
(58) Blaðsíða 56
(59) Blaðsíða 57
(60) Blaðsíða 58
(61) Blaðsíða 59
(62) Blaðsíða 60
(63) Blaðsíða 61
(64) Blaðsíða 62
(65) Blaðsíða 63
(66) Blaðsíða 64
(67) Blaðsíða 65
(68) Blaðsíða 66
(69) Blaðsíða 67
(70) Blaðsíða 68
(71) Blaðsíða 69
(72) Blaðsíða 70
(73) Blaðsíða 71
(74) Blaðsíða 72
(75) Blaðsíða 73
(76) Blaðsíða 74
(77) Blaðsíða 75
(78) Blaðsíða 76
(79) Blaðsíða 77
(80) Blaðsíða 78
(81) Blaðsíða 79
(82) Blaðsíða 80
(83) Blaðsíða 81
(84) Blaðsíða 82
(85) Blaðsíða 83
(86) Blaðsíða 84
(87) Blaðsíða 85
(88) Blaðsíða 86
(89) Blaðsíða 87
(90) Blaðsíða 88
(91) Blaðsíða 89
(92) Blaðsíða 90
(93) Blaðsíða 91
(94) Blaðsíða 92
(95) Kápa
(96) Kápa
(97) Kvarði
(98) Litaspjald