(15) Blaðsíða 15
Fríkirkjan mín
Það eru tvö og hálft ár síðan ég hóf störf
sem kirkjuvörður í Fríkirkjunni, það var
vorið 2002. Söfnuðurinn tók mér strax
vel.Veturinn á undan hafði ég sótt messur í Frí-
kirkjunni þegar ég átti frí úr sunnudagaskólanum
sem ég sá um í annarri kirkju. Börnin mín komu
með mér og líkaði vel.Við fundum þessa tilfinn-
ingu um að við værum velkomin.Jólaballið fannst
börnunum mínum alveg frábært.
Það var svo ekki fyrr en árið eftir sem ég og
fjölskyldan mín gengum í söfnuðinn. Það var eins
og að koma heim.
Eitt af því sem er svo gott í Fríkirkjunni er
þessi greinilega samkennd með okkur sem velj-
um að tilheyra þessari kirkju. Kirkja er í rauninni
ekki kirkjubygging, heldur er það hópur kristins
fólks sem skilgreinir sig sem söfnuð. Kirkjubygg-
ingin er hið sýnilega tákn hópsins. Mikið er tákn-
ið okkar fallegt!
Það að vera kirkjuvörður snýst um margt, að
undirbúa kirkjuna fýrir hverja athöfn, ganga frá á
eftir, hella upp á kaffi og að taka á móti því fólki
sem kirkjuna sækir. Það kemur ýmislegt upp á.
Fólk deilir bæði sorg og gleði. A meðal starfs-
fólksins ríkir gleði og virðing, það er mikils virði.
í kirkjuna kemur alls konar fólk, sem betur
fer, því Guð skapaði hvert okkar einstakt. Eitt á
allt þetta fólk sameiginlegt; það er að koma í
Guðshús og ber virðingu fýrir því hvert á sinn
mátann. Sumir segja mér frá upplifunum úr kirkj-
unni fýrir áratugum síðan, frá fermingu, skírn
barns eða brúðkaupi. Afi einnar konunnar var
einn af stofnendum kirkjunnar og saknaði sú
kona fresku-málverksins ofan við kórinn. Það
eru flestir sammála um að gaman væri að geta
hreinsað myndina upp og sumir vilja að við
stofnum sérstakan sjóð til styrktar slíku verk-
efni. Þessi kona gaf aur í söfnunarbaukinn til þess
að mæta slíkum kostnaði. Sama daginn gekk
kona inn af götunni og færði kirkjunni áheit. Ekki
vill allt fólk gefa upp ástæður slíkra áheita, en
þessi kona gaf upp tvo bókstafi sem skyldu vera
skráðir þar um. Ein kona sagði mér frá því að
hún hefði verið í fermingarfræðslu í Háskólaka-
pellunni, en hún bjó í kirkjubyggingarlausri Nes-
kirkjusókn. Hún fermdist í Fríkirkjunni og gekk
til altaris í Dómkirkjunni en Fríkirkjan er hennar
kirkja, þótt foreldrar hennar tilheyrðu sitt hvor-
um söfnuðinum í hjartanu.
Einnig hefur margt fólk komið til mín og sagst
vera Fríkirkjufólk, en það hafi nýlega komist að
því að það væri skráð í allt aðra kirkju. Fólki er
sárt um þetta og finnst upplýsingar um sóknar-
bönd vera óaðgengilegar.
Hún Ólína langamma mín var Fríkirkjukona.
Hún var mjög kirkjurækin og einstaklega um-
burðarlynd. Hún átti fimm börn og var hún
amma mín, sem ég heiti eftir einu þeirra. Hún
ólst því upp í Fríkirkjunni.
Ég er í guðfræðinámi í Háskóla íslands, en þar
fæ ég ekki þá reynslu sem ég fæ hér með söfn-
uðinum. Það er ómetanlegt með náminu. Svo er
ég einnig í læri hjá Hirti Magna. Hvort sem ég er
kirkjuvörður, meðhjálpari eða með sunnudaga-
skóla þann daginn, fæ ég hlýtt viðmót frá söfnuð-
inum og ekki spillir fýrir að hvert bros sem ég
gef fæ ég margfált til baka.Takk fyrir það.Á heild-
ina litið eru það börnin sem eru dýrmætust í
kirkjunni. „Kirkjan mín“ er upplifun okkar hér.
Það er góð upplifun.
Ása Björk Ólafsdóttir,
kirkjuvörður og guðfræðinemi
legu samfélagslegu gerjun sem felst í fjölhyggju og
virku lýðræði.
Sem dæmi má nefna að það ríkiskirkjufyrirkomu-
lag sem við búum við hér á landi grundvallast á mik-
illi forræðis- og hefðahyggju. Þar er litið á fjölhyggj-
una og þá sjálfsgagnrýni sem hún kallar á, sem nei-
kvæð fyrirbæri, sem einskonar afhelgun.
Afhelgun til góðs
En afhelgunin þarf ekki að vera svo slæm. Hún
getur birst sem Guðs gjöf, sem fagnaðarerindi inn í
vonlausar og lífvana kringumstæður.
Afhelgunin er alls ekki bundin við hið trúarlega.
Á flestum sviðum mannlífsins hafa viðteknar hug-
myndir og viðtekin gildi, verið dregin í efa og eru
látin takast á við nýjar hugmyndir og ný gildi. Af-
helgunin hefur til dæmis náð til áður „helgra hug-
mynda“ um stöðu kvenna í samfélaginu þar sem
þær voru án menntunar og hlutverk þeirra án nokk-
urra réttinda.
Langt er síðan menn fóru að skilja að hefðir og
siði er hægt að skapa, búa til og lesa aftur á bak inn
í söguna, og það hefur verið gert, bæði á sviði sam-
skipta kynjanna sem og á sviði kirkjustofnunarinnar
og trúarinnar, sem og á sviði þjóðríkja og þjóðern-
iskenndar.
Gildishrun gamalla kennisetninga getur vissulega
leitt til góðs ef við bregðumst rétt við og reynum
að stýra þróuninni. Slík afhelgun getur leitt til nauð-
synlegs endurmats, til skapandi spennu milli gamalla
hugmynda og nýrra sem síðan leiðir til framfara og
endurnýjunar.
Það var í þeim kristna endurnýjunar anda sem
framsýni Fríkirkjupresturinn sagði, fyrir meira en
öld síðan „...Það á að koma og kemur einhvern tíma
sá tími, að konur sitja hér á þingmannabekkjum og
taka þátt í löggjöf lands og þjóðar, að konur sitja í
dómarasætum, boða guðsorð, gegna læknastörfum,
kenna við skóla og rækja hver önnur störf, sem
karlmennirnir nú hafa einkarétt til að hafa með
höndum......Það kemur að því einhvern tíma, að
þetta sem nú þykja öfgar, mun þykja í alla staði eðli-
legt“
Orð sr. Ólafs Ólafssonar Fríkirkjuprests eiga við
enn í dag og verða í fullu gildi í náinni framtíð.
Ég hef fulla trú á því að framundan séu breyting-
ar til góðs og til enn frekara jafnréttis. En sagan sýn-
ir að hröðustu og mikilvægustu breytingarnar eiga
sér stað þegar kvenna- og jafnréttisbaráttan er sem
virkust og öflugust.Án þeirrar virkni og þeirrar bar-
áttu er hætta á ládeyðu og kyrrstöðu.
Hjörtur Magni Jóhannsson.
Flutt á málþingi í Salnum í Kóþavogi þann 17. mars
2004 í tilefni af 100 ára afmæli Heimastjórnarinnar.
Haldið í samstarfi forsætisráðuneytis, Kvenréttindafé-
lags íslands og Háskóla íslands, Rannsóknarstofu í
kvenna- og kynjafræðum og Stofnunar stjórnsýslufræða
og stjórnmála.
Fríkirkjan í Reykjavík
15
(1) Blaðsíða 1
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Kvarði
(34) Litaspjald
(2) Blaðsíða 2
(3) Blaðsíða 3
(4) Blaðsíða 4
(5) Blaðsíða 5
(6) Blaðsíða 6
(7) Blaðsíða 7
(8) Blaðsíða 8
(9) Blaðsíða 9
(10) Blaðsíða 10
(11) Blaðsíða 11
(12) Blaðsíða 12
(13) Blaðsíða 13
(14) Blaðsíða 14
(15) Blaðsíða 15
(16) Blaðsíða 16
(17) Blaðsíða 17
(18) Blaðsíða 18
(19) Blaðsíða 19
(20) Blaðsíða 20
(21) Blaðsíða 21
(22) Blaðsíða 22
(23) Blaðsíða 23
(24) Blaðsíða 24
(25) Blaðsíða 25
(26) Blaðsíða 26
(27) Blaðsíða 27
(28) Blaðsíða 28
(29) Blaðsíða 29
(30) Blaðsíða 30
(31) Blaðsíða 31
(32) Blaðsíða 32
(33) Kvarði
(34) Litaspjald