35 Siinrock ar benagen att anso de frenne sista stro- fenia sásom en senare tillsats frán en redan kristen tid, isynnerbet som de sluta med ett uppenbart ogillande af Odens förfaringssátt. Beráttelsen skulle utan tvifvel, menar han, afslutas pá ett mera tillfredsstállande sátt med den 107:de strofen. Den yngre Eddan förtáljer för öfrigt ingenting, hvarken om Odens förmenta mened eí- ler om játtarnes ofvannámnda spörsmál. IV. Odens rdd till Loddfafnir, str. 111 — 138. Denna afdelning kallas i yngre handskrifter Loddfafnis- mál oeh ár utan allt tvifvel ursprungligen en sárskild dikt, som hár fátt sin plats till följd af sitt ined det öf- riga likartade inneháll. — Enligt Finn Magnusen beteclc- nar namnet Loddfafnir «juvenis barbæ virilis primitias jainjaimproducens», som sáledes var i den álder, dá nord- bon- bögtidligen förklarades vapénför och várdig att del- taga i mánnens sysslor och sainqvám. Han lick de föl- jande ráden pá tytt heligt rnm af talaren eller presten, för att deraf kunna draga nytta pá sin framtida vandring genom lifvet. Pá samma sátt, tillágger han, [ilágade Drui- aerne undervisa af dem uppfostrade ynglingar ined tal ocb sánger, som till en del höllos dolda för den stora hopen. Föreskrifterna innehállas till stor del redan i det föregáende. 111. Skalden tillkánnagifver, att de rád, som följa, förkunnas frán talarestolen vid Urds brunn. — Genoin an- gifvande af Urdarbrunnen sásom det stálle, hvarifrán de hárílyta, vill han förskaffa dem en högre betydelse. Gu- darne fállde námnligen sina domslut vid denna brunn, som framqvállde under verldstrádets himmelska rot, ocli bar namn efter den första ocli liögsta bland nornorna eller de tre Iiöga qvinnliga vásenden, som bevakade ho- nom. -- Enligt Dietricli ár det liár Loddfafnir sjelf, som talar, meddelande frán talarestolen át lyssnande áhörare, hvad han i Odens sal ocli vid Urdarbrunnen tigahde fátt liöra. Vida naturligare synes dock vara, att fatta dessa ord sásom lagda i Odens mun: nu linner han tiden vara inne för sig sjelf att tala, sedan han lánge tigande ocli begrundande lyssnat till menniskornas samtal. 112. Denna strof kunna vi icke fatta annorlunda, án sásorn en senare, sammanhanget alldeles störande, tillsats. Oden förestálles ytterligare heskrifvande, huru han hört

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald