flitigt sysselsatt sig med den fornnordiska litteraturen, hvarom flere förtjenstfulla uppsatser bara vittne, har i sin fornnordiska lasebok afven upptagit Hávamál, ehuru med uteslutande af runsangen. Andamálet med det arbete, hvari dikten hár fátt en pJats, har naturligtvis uteslutit all egentlig textkritik. Sin uppgift vid textens behandling anser lian vara att «mit Schonung eigentliumlicher VerLiált- nisse das Herrscliende in der Schreibung durchzufuhren». Nástan samtidigt med denna lásebolt utgaf DietricLi i Haupts Zeitsclirift fúr deutsches Alterthum, Leipzig 1843, III. sidd. 385— 432, en afhandling under nainn zu Háva- mál, inneliállande várderika, ehuru i en nágot tung stil liállna, upplysningar ocli anmárknirigar rörande text ocli öfversáttning. 6. Munc/is, Christiania 1847 ’), eller egentligen Munchs och Ungers, dá det ár den senares noggranna afskrifter af de báda förnámsta codices i Iíöpenliamn, som möjlig- gjort utgifvandet, och lian derjámnte besörjt tryckningen ocli vidfogat anmárkningarna. Isár emellertid titelbladet, af i företalet anförda skál, l>ár Munchs namn ensamt, torde det vara bást att för rediglietens skull bibeliálla den ve- dertagna benámningen. Dá senare utgifvare följt den af Munch gifna texten, anföra vi den plan, Lian med afse- ende á densamma förelagt sig. «Afsigten», ságer lian, «med den upplaga, som liármed förelágges allmánlieten, ár att lemna en, sávidt möjligt ár, hyfsad och mot de fordringar, vetenskapens nárvarande stándpunkt medför, nágorlunda svarande text. Ju djupare man i senaste tider intráng't i várt fornspráks ocli vár fornlitteraturs ande, desto kla- rare liar det visat sig, att de áldsta liandskrifter ocksá áro de básta; att man enligt regeln fár den básta ocli renaste text genom att hálla sig sá noga som möjligt till de áldsta handskrifter af hvarje verk ocli att de afvikel- ser, som finnas i senare pappershandskrifter, nástan alla áro lika mánga oriktiglieter eller förvridningar. Ocli lilí- vál finnes knappast nágon del af vár fornlitteratur, livar- str. 95—101; von der Wolredeuheit 102—103; Episode vom Begeister- ungstrank bei Gunlad 104—110; Loddfafhirstnál 111 — 138. 1) Den ældre Edda. Samling af norrone Oldkvad indeholdende Nordens ældste Gude- och Heltesagn. Ved det akademiske Collegiuins Foranstaltning udgivet efter de ældste og bedste Haandskrifter og for- synet med fuídstændigt Variant-Apparat, af P. A. Munch. Christiania 1847. 4:o o. 8:o; Hávamál sidd. 8—21.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald