38 135. Lyssna alltid med vördnad till en gráliársmans ord, ty ofta bor vishet pá den gamles láppar, ár han ock kládd i armodets drágt. 136. Föreskrifter om gástfrihet och válgörenhet. 137. Det máste likvál vara en rik man, hvars dörr skall kunna stá öppen för hvarje gást eller tíggare; inen om ocksá icke rikedom fallit pá din lott, gif ándock den fattige en skárf, pá det att lian ej má önska ondt öfver dig: en efter Finn Magnusen allmánt antagen tolkning. 138. Denna strof, med sitt dunkla inneháll, anses bilda en öfvergáng till runsángen. Finn Magnusen, utan liopp om, att pá ett tillfredsstállande sátt kunna förklara henne, anser, liksom Dietrich, att hon har afseende pá elementens och naturguddomligheternas urgamla dyr- kan: jorden, heligliállen under namn af Hertha, Frigg o. s. v., skulle anropas vid dryckesgillen, sásom berusande dryckers pá samma gáng gifvarinna och mottagarinna, — elden, för att fördrifva sjukdomar, — elcen, ett i forntiden högt skattadt trá, emot trög matsmáltning, — axet, hel- gadt át Freya sásom ymnighetens gudinna, emot troll- dom, emedan Freya, i likhet ined Hecate och andra inán- guddomligheter, anságs sásom mástarinna i nattliga Jroll- domskonster och derföre áfven kunde afvánda deras för- derfliga följder. Husliga tvister, fortfar han i sin förkla- ring, borde ej strácka sig utom salen eller hemmets grán- ser; m&nen borde anropas emot háftig vrede x); lákemedlet för onda djurs bett funnes hos djuret sjelft, likasom hvarje skarpt vapen,om det blott beströkes med en viss saiva, anságs kunna bela det sár, det ástadkommit; runor slut- ligen, eller förtroliga saintal, skulle fördrifva den háftigaste sorg ocb afvánda svára olyckor. Strofens sista uttryck anser han syfta pá den förut omnámnda lieliga kállan, utan att vidare förklara, huru han tánker sig detta sam- band. Liining átergifver stállet sálunda: »erde nimmt das fliissige auf», likasom nyss förut jörð tekr við ölðri.» IIöll við hýrógi tolkas af Siinrock, enligt Dietriehs förslag, »der Hausgeist hebt háuslichen flader.» 1) Möjligen sa , inenar Finn Magn., att niir man lilef öfvermattan lietsig, borde man gá afsides och utgjuta sin harm för mánen, hvar- vid vreden sknlle saktas och försvinna af sig sjelf, utan uagot för- derfligt utbrott. III. s. 103.

(1) Band
(2) Band
(3) Saurblað
(4) Saurblað
(5) Blaðsíða [1]
(6) Blaðsíða [2]
(7) Blaðsíða [3]
(8) Blaðsíða [4]
(9) Blaðsíða [5]
(10) Blaðsíða [6]
(11) Blaðsíða 1
(12) Blaðsíða 2
(13) Blaðsíða 3
(14) Blaðsíða 4
(15) Blaðsíða 5
(16) Blaðsíða 6
(17) Blaðsíða 7
(18) Blaðsíða 8
(19) Blaðsíða 9
(20) Blaðsíða 10
(21) Blaðsíða 11
(22) Blaðsíða 12
(23) Blaðsíða 13
(24) Blaðsíða 14
(25) Blaðsíða 15
(26) Blaðsíða 16
(27) Blaðsíða 17
(28) Blaðsíða 18
(29) Blaðsíða 19
(30) Blaðsíða 20
(31) Blaðsíða 21
(32) Blaðsíða 22
(33) Blaðsíða 23
(34) Blaðsíða 24
(35) Blaðsíða 25
(36) Blaðsíða 26
(37) Blaðsíða 27
(38) Blaðsíða 28
(39) Blaðsíða 29
(40) Blaðsíða 30
(41) Blaðsíða 31
(42) Blaðsíða 32
(43) Blaðsíða 33
(44) Blaðsíða 34
(45) Blaðsíða 35
(46) Blaðsíða 36
(47) Blaðsíða 37
(48) Blaðsíða 38
(49) Blaðsíða 39
(50) Blaðsíða 40
(51) Saurblað
(52) Saurblað
(53) Band
(54) Band
(55) Kjölur
(56) Framsnið
(57) Kvarði
(58) Litaspjald